Travelling light

Het zal mij nooit lukken vrees ik.
Zoveel verschillende dingen om rekening mee te houden :
- alle soorten weersverwachtingen
Het is niet omdat je naar een warm land reist dat het geen slecht weer kan zijn.
Eenmaal heb ik de fout gemaakt om zonder jas of paraplu naar Spanje te vertrekken. Vier van de zeven dagen heeft het geregend en ik had welgeteld één dun vestje bij en één t-shirt met lange mouwen, voor de rest topjes en zomerkleedjes. Niéeet leuk!
- het soort hotel
All-in, chic, casual, B&B...
Als bijvoorbeeld iedereen zich optut voor het avondeten zou ik het jammer vinden als mijn nooit gedragen cocktailjurkje thuis in de kast hangt.
- geplande of niet geplande activiteiten
Stappen vraagt stapschoenen, shoppen vraagt stadskleding, strandliggen heeft gelukkig niet veel om het lijf...
- het tarragewicht van een stevige koffer
- ...
Dat alles samen maakt dat ik meestal zwaar beladen vertrek.
Gelukkig staan er tegenwoordig wieltjes onder die dingen, maar je kan blijkbaar toch nergens komen of de lift is stuk of hij is gewoon niet aanwezig. Wat de welwillende Italiaanse B&B-uitbater laatst lachend betreurde toen hij mijn 'bomba' het smalle trapje opzeulde.
Het laatste ritueel voor we thuis de deur uitgaan voor een vliegvakantie is dan ook de weging 'met' en 'zonder'(beide soms even confronterend), om op de luchthaven niet met rode oortjes te staan. Je weet immers nooit hoe streng men gaat controleren.  Meestal met chartervluchten wordt er niet op een kilootje meer of minder gelet en soms wordt zelfs het gewicht van je bagage helemaal niet nagekeken, maar een heisa zoals vorig jaar in Kreta wil ik in de toekomst toch liever vermijden.
In het heengaan tikte de weegschaal af op een comfortabel kilootje onder het maximum toegelaten gewicht. Maar bij terugkomst bleek het jurkje en de sandaaltjes, samen met de broeksriem van mijn man, zogezegd meer dan 4 kilo te wegen en werd ik prompt doorverwezen naar een andere balie voor betaling van overgewicht.
Onze voorgangers waren ook al allen daarheen en ik had dus tijd gehad om mijn verontwaardiging voor te bereiden.  Toen ik geërgerd voorstelde om een deel over te laden in mijn handbagage kreeg ik echter te horen dat die eigenlijk ook al te zwaar was.  Na nog wat, in mijn beste Engels, getouwtrek heb ik gelukkig toch mijn slag thuis gehaald, maar ik heb mijn lesje geleerd : een beetje meer speling en je kan tenminste ontspannen inchecken.
Ik troost mij nochtans met de gedachte dat sommigen nog een groter probleem hebben dan ik.
Enkele jaren geleden mocht er een vriendinnetje van mijn 14 jarige dochter mee op vakantie.  De mama informeerde hoeveel bagage ze kon meenemen.  Met een gerust hart lachte ik dat een beetje weg en zei dat het niet echt een rol speelde daar we maar met z'n viertjes waren en in die tijd hadden we een auto waarvan de kofferbak in mijn ogen meer op het achtereind van een corbillard leek en dus het equivalent van een paar doodskisten makkelijk kon herbergen.  Toen we het meisje de dag van vertrek gingen oppikken en de twee enorme tassen zagen staan, moest ik echter toch wel even slikken.  Als ik daar nu op terugkijk, denk ik : hopelijk heeft dat kind vliegangst want dat waren minstens twee dùbbele 'bombas'.

2.bVB