Onthaasten, gezonder eten, sporten, ... Iedereen heeft er de mond vol van. Prima! Alleen bij de manier waarop velen dat aanpakken, stel ik me toch soms vragen.
Zonder fitnessabonnement ben je tegenwoordig bijvoorbeeld een paria. Maar, laat ons eerlijk wezen : wie houdt dat lang vol? In het begin is de aderlating van de bankrekening voldoende motivatie. Na niet al te lange tijd, wanneer het kostenplaatje vergeten is, vermindert de goesting echter zienderogen. Met de regelmaat van 1 keer per week (of minder) worden de eerste 12 maanden met moeite volgemaakt. Het tweede jaar zijn de meesten onder ons gelukkig al slimmer geworden en komt het besef dat de kracht van sociale controle niet blijft werken en de 'fitwatch' dus niet het gewenste resultaat geeft.
Start to run dan maar? Dat kan toch iedereen en kost niks. Alleen moet ook hiervoor minstens 2 keer in de week het juiste weer, de goesting en voldoende tijd samenvallen.
Draai het knopje in je 'gezonde geest' om en zoek het 'gezonde lichaam' elders!
De extra beweging ligt dagelijks zomaar voor het grijpen. Ook gratis. Het is niet omdat je auto's, liften, bussen, roltrappen, poetshulpen, strijkdiensten ... ter beschikking hebt dat je er gebruik van moét maken.
Ik kan me bijvoorbeeld doodergeren als ik de metro verlaat en als enige de gewone trap neem naast een overvol 'rolmodel' vol stilstaande, meestal jonge, apengapers. Ook al ben ik dan niet meer zo piep, ik ben minstens even snel boven.
Mensen die voor 1 halte het openbaar vervoer nemen, ik begrijp dat niet. Je staat langer te wachten dan het ritje duurt en in tussentijd was je er al te voet.
Een overvolle lift voor 2 schamele verdiepingen. Nee, dank u, ik neem de trap wel. En al zeker naar beneden, al zit ik op het 6de.
Vergeet niet : alle beetjes helpen.
Of de loopbanden op de luchthaven? Waarom niet rustig doorwandelen in plaats van je stilstaand te laten meevoeren? Ik snap niet hoe je dat kàn. Een beetje stimulering van de bloedsomloop, men zou dat moeten verplichten voor je, uren achter elkaar, gaat stilzitten in de veel te enge vliegtuigstoel.
Dagelijkse boodschappen doe ik nog altijd liever te voet. Leuk wandelingetje toch. Ik haat het de wagen 6 keer te moeten in- en uitvoegen voor de respectievelijke winkels. De enige andere buurtbewoners die ik dan tegenkom zijn hondeneigenaars op hun verplichte blokje rond.
Occasioneel zie je ook nog wel eens een onbekende jonge vrouw....achter de kinderwagen. Ah ja, bevallingsverlof, wandelen met de baby. Dat kan, dat moet! Dan is hij immers even stil. Oef! Na enkele maanden zie je die jonge mama's nooit meer terug want dan zijn ze opnieuw onderweg met hun auto naar de crèche, het werk, de supermarkt en niet te vergeten : de fitness om de overtollige kilo's weer kwijt te raken.
Voor zij die niet de taxidienst van hun kroost moeten verzorgen, raakt met de fiets gaan werken gelukkig al meer terug ingeburgerd. Met dank aan de files waarschijnlijk. Inderdaad, toch liever 2 vliegen in 1 klap en je noodzakelijke verplaatsingen aan je lichaamsbeweging koppelen dan elke dag uren met de auto te staan aanschuiven en er dan 's avonds en in het weekend nog eens extra tijd voor te moeten vrijmaken.
De tuin onderhouden? Met het juiste materiaal en een beetje gezond verstand kan je dat zelf. Geen tuinman nodig.
De auto('s) wassen en waxen? Je kan dat ook zelf. Geen carwash nodig.
Poetsen. Nog zoiets. Toegegeven, ik doe dat ook niet graag. Maar een uurtje goed bukken, rekken, stofzuigen en dweilen dat verbrandt ook calorieën. Met je favoriete muziek goed luid kan het toch nog leuk worden en bovendien spaar je er dienstencheques mee uit.
Gelukkig moeten we ons dezer dagen niet meer krom- of doodwerken, maar onze voorouders mochten, in hun schaarse vrije tijd, wel met recht en rede languit in hun luie stoel hangen. Zij waren uitgeteld na een lange dagtaak en zouden ons nu lang en breed uitlachen.
Ook al wisten zij toen al dat 'rust roest', vele uitvindingen zijn voortgekomen uit de wil om het onszelf gemakkelijker te maken, maar nu blijkt dat het voor ons lichaam té gemakkelijk is geworden. De automatisering heeft er dus voor gezorgd dat we, in plaats van uit te rusten in onze vrije tijd, dan moeten 'werken' aan ons lichaam. Uit eigen vrije keuze jezelf moe maken : een ironische omgekeerde wereld!
Sorry, respect en merci voor degenen die, ook nu nog, wel hard werken voor hun brood. Alleen zij mogen zich vanaf nu, met hun lekker strakke lijf, nog met de auto verplaatsen. De rest schrapt het clubabonnement, wapent zich, mentaal en fysiek, tegen het te natte, te koude, te warme,te winderige ...weer en gaat met de benenwagen. Files en overgewicht opgelost!
2.bVB
maandag 13 juli 2015
dinsdag 9 september 2014
Nederlandse spraakverwarring.
Is het jullie ook al opgevallen dat de hedendaagse doorsnee verkoopster van Nederlandse of, zoals alleen zij dat mogen zeggen, Hollandse origine is? Kelners, idem dito.
Waar zij zo plots in grote getale vandaan komen is mij een raadsel. Zijn het studenten die aan het, in Nederland, torenhoge inschrijvingsgeld willen ontsnappen en een centje bijverdienen (bijklussen) of zijn het de kinderen van al die welgestelde ouders die in vorige decennia niet konden weerstaan aan het Vlaamse belastingparadijs?
Voor mij niet gelaten maar, zoals voor elke inwijkeling, van de hoeveelste generatie dan ook, geldt één primaire vereiste om te integreren en je job naar behoren te kunnen doen en dat is taalkennis.
Nu lijkt dit voor onze noorderburen een overbodige kwestie maar, ook al behoren we tot hetzelfde taalgebied, soms vraag ik me af of we niet toch een andere taal spreken.
Het Zuid-Afrikaans is vaak makkelijker te begrijpen en logischer dan het Hollands. Een hysbak kan toch alleen een lift zijn. Of moest iemand mij bijvoorbeeld vragen : 'Waar is de moltrein?', ik wijs hem zo de ingang van de metro. Geen woordenboek nodig!
Maar tegenwoordig zou ik er dus wel één kunnen gebruiken voor het Vlaams/Hollands vertaalwerk in winkel of restaurant. Geef toe het zou handig, en af en toe ook best grappig kunnen zijn, moest er zo één bestaan.
Voorbeelden genoeg :
- pistolet = kadetje
- moederhuis = kraamkliniek
- platte kaas = kwark
- zakje = tasje
- vogelenmarkt = vogeltjesmarkt
- gsm = mobieltje
- bankcontact = pinnen
Zo vroeg ik laatst aan een verkoopster in een grote kledingzaak naar een zwarte 'parka' die ik on-line had gezien maar in de winkel niet kon vinden. Het lieve kind, duidelijk van Oranje, hoorde het in Keulen donderen (hoewel ik betwijfel of ze deze uitdrukking zou kennen). Ik verklaarde me nader : een sportieve regenjas met kap in het zwart met een tekening toon op toon. Pardon???(is dat geen Frans) Ik wees dan maar een kakigroen exemplaar aan en zei : zoiets maar dan in het zwart met een tekening in de stof. Het meisje bleef kijken alsof ik Chinees sprak en kon me duidelijk niet verder helpen.
Geen nood, verderdoor in de stad was nog een tweede filiaal. Maar ook daar hing de bewuste parka niet in het rek. Zelfde vraag dan maar aan de daar presente winkelbediende. Jammer genoeg met dezelfde reactie. Gravend in mijn interne woordenboek van de Hollandse taal noemde ik een kap een capuchon(ook Frans) en gebaarde ik naar gelijkaardige modellen ... maar ze wist niet waarover ik het had. Toen ik bij de kassa arriveerde, met iets anders wat ik mij wenste aan te schaffen, en ook daar een noorderbuur aantrof heb ik, puur om te plagen, mijn vraag nog eens herhaald. Het bleef een Nederlandse spraakverwarring.
Het maakt je toch een beetje opstandig. Is het nog niet erg genoeg dat kruiswoordraadsels overduidelijk bijna uitsluitend door Nederlanders worden opgesteld. Of die Hollandse gps-stem! Een Vlaamse bestaat gewoon niet. Neen bedankt. Mijn wagen laat ik liever Engels praten dan dat altijd te moeten aanhoren. Ik weet wel dat we in de minderheid zijn, maar op deze manier lijkt het Belgisch Nederlands niet meer dan een dialect.
Voor de toerist in de straat draaien we als Vlaming vanzelf het knopje om en antwoorden naar best vermogen in het Engels, Frans, Duits, Spaans... ja zelfs in het Hollands, naargelang wie ons de vraag stelt, maar dat te doen in ons eigen land, tegenover iemand aan de andere kant van de toonbank, gaat voor mij een stapje te ver.
Horeca lijkt ook een leuke bijverdienste.
Maar ik weiger een Spa rood te bestellen als ik gewoon spuitwater bedoel ook al ligt Spa dan in België. (weten zij dat wel?) Als ik een fruitsapje vraag, bedoel ik automatisch appelsiensap zonder dat ik jus d'orange(Frans!) hoef te zeggen. En heb ik graag een portie frietjes dan mag die Hollandse kelner nog 3 maal 'pardon' zeggen, ik krijg het woord patat niet over mijn lippen. Het is al erg genoeg dat de Amerikanen ons 'Belgian National food' French fries noemen.
2.bVB
Waar zij zo plots in grote getale vandaan komen is mij een raadsel. Zijn het studenten die aan het, in Nederland, torenhoge inschrijvingsgeld willen ontsnappen en een centje bijverdienen (bijklussen) of zijn het de kinderen van al die welgestelde ouders die in vorige decennia niet konden weerstaan aan het Vlaamse belastingparadijs?
Voor mij niet gelaten maar, zoals voor elke inwijkeling, van de hoeveelste generatie dan ook, geldt één primaire vereiste om te integreren en je job naar behoren te kunnen doen en dat is taalkennis.
Nu lijkt dit voor onze noorderburen een overbodige kwestie maar, ook al behoren we tot hetzelfde taalgebied, soms vraag ik me af of we niet toch een andere taal spreken.
Het Zuid-Afrikaans is vaak makkelijker te begrijpen en logischer dan het Hollands. Een hysbak kan toch alleen een lift zijn. Of moest iemand mij bijvoorbeeld vragen : 'Waar is de moltrein?', ik wijs hem zo de ingang van de metro. Geen woordenboek nodig!
Maar tegenwoordig zou ik er dus wel één kunnen gebruiken voor het Vlaams/Hollands vertaalwerk in winkel of restaurant. Geef toe het zou handig, en af en toe ook best grappig kunnen zijn, moest er zo één bestaan.
Voorbeelden genoeg :
- pistolet = kadetje
- moederhuis = kraamkliniek
- platte kaas = kwark
- zakje = tasje
- vogelenmarkt = vogeltjesmarkt
- gsm = mobieltje
- bankcontact = pinnen
Zo vroeg ik laatst aan een verkoopster in een grote kledingzaak naar een zwarte 'parka' die ik on-line had gezien maar in de winkel niet kon vinden. Het lieve kind, duidelijk van Oranje, hoorde het in Keulen donderen (hoewel ik betwijfel of ze deze uitdrukking zou kennen). Ik verklaarde me nader : een sportieve regenjas met kap in het zwart met een tekening toon op toon. Pardon???(is dat geen Frans) Ik wees dan maar een kakigroen exemplaar aan en zei : zoiets maar dan in het zwart met een tekening in de stof. Het meisje bleef kijken alsof ik Chinees sprak en kon me duidelijk niet verder helpen.
Geen nood, verderdoor in de stad was nog een tweede filiaal. Maar ook daar hing de bewuste parka niet in het rek. Zelfde vraag dan maar aan de daar presente winkelbediende. Jammer genoeg met dezelfde reactie. Gravend in mijn interne woordenboek van de Hollandse taal noemde ik een kap een capuchon(ook Frans) en gebaarde ik naar gelijkaardige modellen ... maar ze wist niet waarover ik het had. Toen ik bij de kassa arriveerde, met iets anders wat ik mij wenste aan te schaffen, en ook daar een noorderbuur aantrof heb ik, puur om te plagen, mijn vraag nog eens herhaald. Het bleef een Nederlandse spraakverwarring.
Het maakt je toch een beetje opstandig. Is het nog niet erg genoeg dat kruiswoordraadsels overduidelijk bijna uitsluitend door Nederlanders worden opgesteld. Of die Hollandse gps-stem! Een Vlaamse bestaat gewoon niet. Neen bedankt. Mijn wagen laat ik liever Engels praten dan dat altijd te moeten aanhoren. Ik weet wel dat we in de minderheid zijn, maar op deze manier lijkt het Belgisch Nederlands niet meer dan een dialect.
Voor de toerist in de straat draaien we als Vlaming vanzelf het knopje om en antwoorden naar best vermogen in het Engels, Frans, Duits, Spaans... ja zelfs in het Hollands, naargelang wie ons de vraag stelt, maar dat te doen in ons eigen land, tegenover iemand aan de andere kant van de toonbank, gaat voor mij een stapje te ver.
Horeca lijkt ook een leuke bijverdienste.
Maar ik weiger een Spa rood te bestellen als ik gewoon spuitwater bedoel ook al ligt Spa dan in België. (weten zij dat wel?) Als ik een fruitsapje vraag, bedoel ik automatisch appelsiensap zonder dat ik jus d'orange(Frans!) hoef te zeggen. En heb ik graag een portie frietjes dan mag die Hollandse kelner nog 3 maal 'pardon' zeggen, ik krijg het woord patat niet over mijn lippen. Het is al erg genoeg dat de Amerikanen ons 'Belgian National food' French fries noemen.
2.bVB
donderdag 26 juni 2014
Vertrek
Om 3 u haalt de taxi ons op. We hebben, nog maar eens, een (heel) vroege vlucht. De ervaring leert ons echter dat dit niet noodzakelijk een voordeel is. Je bent dan wel vroeg op je bestemming maar ook compleet uitgeteld. Je eerste middagdutje mondt dus steevast uit in een ongewilde urenlange siësta. Weg het voordeel van een vroeg vertrek!
Onderweg naar Zaventem bedenk ik plots dat ik mijn lievelingsvakantierokje ben vergeten. Zo'n gemakkelijk ding, ideaal dus voor op vakantie maar thuis komt het de kast niet uit. Waarom denk ik daar nu pas/al aan en kom ik niet pas tot die vaststelling bij het uitpakken? De rare kronkels van ons brein! Jammer, want ik heb natuurlijk wel de 5 t-shirts mee die daar perfect bij passen.
Gelukkig kan je op vakantie dragen wat je wilt. Er geldt slecht 1 regel : feel good! Er is toch niemand die je (her)kent. Heerlijk om die lange hippiejurk nog eens aan te trekken of die gemakkelijke harembroek. Thuis zou ik me daar een echte toerist in voelen, maar elders is dat nu juist de bedoeling. De rugzak, het fototoestel en het zonnehoedje verraden je dan toch al. Alleen op foto's kan je later alsnog op de compleet (f)oute outfit betrapt worden, maar ook daar is toch niemand anders dan jijzelf echt in geïnteresseerd.
Veel tijd om daar verder bij stil te staan, krijg ik trouwens niet. Zo snel dat je 's nachts in Brussel bent!
Bij de bagagecontrole word ik dit jaar niet betrapt met mijn 'mes'. Ik loop al jaren rond met een Zwitsers zakmesje als sleutelhanger. In het verleden ben ik daarmee herhaalde malen tegengehouden als wapendrager en werd daarbij gesommeerd voorzichtig het ding uit mijn handtas te vissen. Bij het zien van het werkelijke formaat mocht ik dan wel steeds passeren. Nee, met een kaboutermesje zou ik geen vliegtuig kapen maar het piepkleine schaartje dat er inzit, is al vaak handig gebleken dus neem ik het nog altijd koppig mee.
Broeksriemen moeten ook steevast uit en in het bakje gelegd worden om gepiep te voorkomen. Maar bij de heer voor mij is er nog iets anders dat de metaaldetector verontrust. Dus moet hij even een stap opzij zetten voor een manuele controle. Met de armen wijd wordt hij helemaal afgetast, maar net als de bepotelaar zich terug opricht, wordt het pijnlijk duidelijk dat riemen ergens voor dienen en, eens verwijderd, de broek gaat gehoorzamen aan de regels van de zwaartekracht. Dit noemen ze nu 'iemand in zijn hemd zetten'. Weliswaar mét das, maar toch.
Daarna hebben we alle tijd. We gaan nog 'op ons gemak' naar het toilet. Toch is het een heel eind stappen. Hoe lang zijn die terminals eigenlijk? Voor een klein landje hebben wij best een grote luchthaven. We moeten bij de allerlaatste gate zijn, blijkt. Als we daar eindelijk, een beetje buiten adem aankomen, is iedereen al doorgelopen. Dit ontlokt bij de ongeduldig wachtende steward de, in onze oren, schamper klinkende opmerking : Fijn dat jullie nog met ons meewillen. En dan loop je de slurf in en sta je halfweg toch in de file om aan boord te kunnen!
Zoals steeds zijn de stoelen te recht en is er te veel lawaai om te kunnen slapen.
Alleen al de stank van de koffie is ondraaglijk, laat staan dat je het goedje zou willen drinken. Op een vluchtje van hooguit een paar uur bedank ik tegenwoordig ook voor de, zijn naam onwaardige, maaltijd en zeker als ik er apart voor moet bijbetalen.
Waarom doen we dit toch?
Pas als we voet op vreemde bodem zetten bij een helderblauwe hemel weten we het weer.
Alles ziet er anders uit als de zon schijnt!
2.bVB
Onderweg naar Zaventem bedenk ik plots dat ik mijn lievelingsvakantierokje ben vergeten. Zo'n gemakkelijk ding, ideaal dus voor op vakantie maar thuis komt het de kast niet uit. Waarom denk ik daar nu pas/al aan en kom ik niet pas tot die vaststelling bij het uitpakken? De rare kronkels van ons brein! Jammer, want ik heb natuurlijk wel de 5 t-shirts mee die daar perfect bij passen.
Gelukkig kan je op vakantie dragen wat je wilt. Er geldt slecht 1 regel : feel good! Er is toch niemand die je (her)kent. Heerlijk om die lange hippiejurk nog eens aan te trekken of die gemakkelijke harembroek. Thuis zou ik me daar een echte toerist in voelen, maar elders is dat nu juist de bedoeling. De rugzak, het fototoestel en het zonnehoedje verraden je dan toch al. Alleen op foto's kan je later alsnog op de compleet (f)oute outfit betrapt worden, maar ook daar is toch niemand anders dan jijzelf echt in geïnteresseerd.
Veel tijd om daar verder bij stil te staan, krijg ik trouwens niet. Zo snel dat je 's nachts in Brussel bent!
Bij de bagagecontrole word ik dit jaar niet betrapt met mijn 'mes'. Ik loop al jaren rond met een Zwitsers zakmesje als sleutelhanger. In het verleden ben ik daarmee herhaalde malen tegengehouden als wapendrager en werd daarbij gesommeerd voorzichtig het ding uit mijn handtas te vissen. Bij het zien van het werkelijke formaat mocht ik dan wel steeds passeren. Nee, met een kaboutermesje zou ik geen vliegtuig kapen maar het piepkleine schaartje dat er inzit, is al vaak handig gebleken dus neem ik het nog altijd koppig mee.
Broeksriemen moeten ook steevast uit en in het bakje gelegd worden om gepiep te voorkomen. Maar bij de heer voor mij is er nog iets anders dat de metaaldetector verontrust. Dus moet hij even een stap opzij zetten voor een manuele controle. Met de armen wijd wordt hij helemaal afgetast, maar net als de bepotelaar zich terug opricht, wordt het pijnlijk duidelijk dat riemen ergens voor dienen en, eens verwijderd, de broek gaat gehoorzamen aan de regels van de zwaartekracht. Dit noemen ze nu 'iemand in zijn hemd zetten'. Weliswaar mét das, maar toch.
Daarna hebben we alle tijd. We gaan nog 'op ons gemak' naar het toilet. Toch is het een heel eind stappen. Hoe lang zijn die terminals eigenlijk? Voor een klein landje hebben wij best een grote luchthaven. We moeten bij de allerlaatste gate zijn, blijkt. Als we daar eindelijk, een beetje buiten adem aankomen, is iedereen al doorgelopen. Dit ontlokt bij de ongeduldig wachtende steward de, in onze oren, schamper klinkende opmerking : Fijn dat jullie nog met ons meewillen. En dan loop je de slurf in en sta je halfweg toch in de file om aan boord te kunnen!
Zoals steeds zijn de stoelen te recht en is er te veel lawaai om te kunnen slapen.
Alleen al de stank van de koffie is ondraaglijk, laat staan dat je het goedje zou willen drinken. Op een vluchtje van hooguit een paar uur bedank ik tegenwoordig ook voor de, zijn naam onwaardige, maaltijd en zeker als ik er apart voor moet bijbetalen.
Waarom doen we dit toch?
Pas als we voet op vreemde bodem zetten bij een helderblauwe hemel weten we het weer.
Alles ziet er anders uit als de zon schijnt!
2.bVB
maandag 10 maart 2014
Klantenkaart.
Zeul jij ook jaar in jaar uit met een extra kilo aan klantenkaarten rond, sinds lang in een apart etui nadat je gewone portefeuille faliekant uit haar voegen was gebarsten?
Bij tijd en wijle willen we allemaal eens iets nieuws maar als goede huisvader(moeder) en bewuste consument liefst tegen de laagst mogelijke prijs op welke manier dan ook. Dus ... klantenkaart? Ja, graag! Maar heb je daar al eens even bij stilgestaan?
Op de meeste plaatsen krijg je bij een volle kaart 3 tot 5 % van het totaal bedrag aan korting, af te trekken bij een volgende aankoop. Met een beetje geluk staat er geen tijdslimiet op want 10 of 12 keer iets kopen in dezelfde winkel binnen, pakweg 2 jaar, vergeet het, dat haal je nooit. Het is al moeilijk genoeg zonder houdbaarheidsdatum.
Nee echt, heb je al eens uitgerekend wat je eerst moet spenderen vooraleer je een schamele korting krijgt? Ik help even mee...
Stel, je koopt elk seizoen een paar schoenen van om en bij de 100 euro. Niet met een speciale actie en niet in de uitverkoop, wel te verstaan. Altijd in dezelfde winkel hé! Hopelijk vindt één van je huisgenoten er ook af en toe zijn gading, want anders ben je dus al snel vijf jaar bezig.
Je moet je klantenkaart ook altijd op zak hebben. Kassabonnetjes kan je er later uiteraard nog altijd laten opzetten (als ze tenminste afgestempeld zijn) maar dat is helemaal nefast in je portefeuille. Na 2 weken zit dat gegarandeerd ergens tussengefrommeld en is het gebruikelijke thermopapier totaal onleesbaar geworden. Dat betekent een extra paar, 100 euro extra en een extra half jaar reikhalzend uitkijken naar je zuurverdiende vermindering.
Als dan eindelijk het laatste vakje is ingevuld, heb je dus 1000 euro uitgegeven. 5% daarvan is 50 euro. Hoera, niet één paar maar één schoen gratis! Hopelijk heb je in die 5 jaar niet ook een paar leuke (goedkope) sandaaltjes of een paar warme (goedkope) pantoffels gekocht of heb je niet dat busje schoenpoetsmiddel er apart laten opzetten (dan is de kaart sneller vol) want dat wreekt zich nu. Geen 50 maar slecht 30 euro korting bijvoorbeeld.
Dit is uiteraard allemaal zuiver hypothetisch. Want, er zijn zovéél schoenwinkels en je gading staat niet altijd in dezelfde etalage. Of je kaart raakt verloren. Of de winkel sluit zijn deuren....
Eerlijk, hoeveel van die vale, door ouderdom zacht geworden kartonnetjes hebt u in heel je leven al verzilverd? Juist ja!
Dat is trouwens de strategie : je teruglokken met het idee er ooit je voordeel mee te kunnen doen. Wat in de praktijk dus zelden gebeurt. Goed voor de desbetreffende zaak maar niet voor onze portemonnee (letterlijk en figuurlijk).
En ja ik weet wel : wie het kleine niet geert is het grote niet weerd en vele kleintjes maken 1 groot, maar hier wringt nu net 'het schoentje' : het resultaat is niet 1 groot maar nog altijd 1 klein!
Rijk zullen we er in ieder geval niet van worden.
Dus beste handelaars : maak een einde aan heel dat gedoe, schaf dat gewoon allemaal af. Geen getrouwheidskaarten, geen bon voor de volgende aankoop, ook geen valse koppelverkoop maar af en toe een eerlijke, goeie ouwe rechtstreekse vermindering a.u.b.. Zo'n keer of twee per jaar en dan allemaal samen misschien.
We kunnen dat dan bijvoorbeeld Solden noemen.
Wat denk je daarvan?
2.bVB
Bij tijd en wijle willen we allemaal eens iets nieuws maar als goede huisvader(moeder) en bewuste consument liefst tegen de laagst mogelijke prijs op welke manier dan ook. Dus ... klantenkaart? Ja, graag! Maar heb je daar al eens even bij stilgestaan?
Op de meeste plaatsen krijg je bij een volle kaart 3 tot 5 % van het totaal bedrag aan korting, af te trekken bij een volgende aankoop. Met een beetje geluk staat er geen tijdslimiet op want 10 of 12 keer iets kopen in dezelfde winkel binnen, pakweg 2 jaar, vergeet het, dat haal je nooit. Het is al moeilijk genoeg zonder houdbaarheidsdatum.
Nee echt, heb je al eens uitgerekend wat je eerst moet spenderen vooraleer je een schamele korting krijgt? Ik help even mee...
Stel, je koopt elk seizoen een paar schoenen van om en bij de 100 euro. Niet met een speciale actie en niet in de uitverkoop, wel te verstaan. Altijd in dezelfde winkel hé! Hopelijk vindt één van je huisgenoten er ook af en toe zijn gading, want anders ben je dus al snel vijf jaar bezig.
Je moet je klantenkaart ook altijd op zak hebben. Kassabonnetjes kan je er later uiteraard nog altijd laten opzetten (als ze tenminste afgestempeld zijn) maar dat is helemaal nefast in je portefeuille. Na 2 weken zit dat gegarandeerd ergens tussengefrommeld en is het gebruikelijke thermopapier totaal onleesbaar geworden. Dat betekent een extra paar, 100 euro extra en een extra half jaar reikhalzend uitkijken naar je zuurverdiende vermindering.
Als dan eindelijk het laatste vakje is ingevuld, heb je dus 1000 euro uitgegeven. 5% daarvan is 50 euro. Hoera, niet één paar maar één schoen gratis! Hopelijk heb je in die 5 jaar niet ook een paar leuke (goedkope) sandaaltjes of een paar warme (goedkope) pantoffels gekocht of heb je niet dat busje schoenpoetsmiddel er apart laten opzetten (dan is de kaart sneller vol) want dat wreekt zich nu. Geen 50 maar slecht 30 euro korting bijvoorbeeld.
Dit is uiteraard allemaal zuiver hypothetisch. Want, er zijn zovéél schoenwinkels en je gading staat niet altijd in dezelfde etalage. Of je kaart raakt verloren. Of de winkel sluit zijn deuren....
Eerlijk, hoeveel van die vale, door ouderdom zacht geworden kartonnetjes hebt u in heel je leven al verzilverd? Juist ja!
Dat is trouwens de strategie : je teruglokken met het idee er ooit je voordeel mee te kunnen doen. Wat in de praktijk dus zelden gebeurt. Goed voor de desbetreffende zaak maar niet voor onze portemonnee (letterlijk en figuurlijk).
En ja ik weet wel : wie het kleine niet geert is het grote niet weerd en vele kleintjes maken 1 groot, maar hier wringt nu net 'het schoentje' : het resultaat is niet 1 groot maar nog altijd 1 klein!
Rijk zullen we er in ieder geval niet van worden.
Dus beste handelaars : maak een einde aan heel dat gedoe, schaf dat gewoon allemaal af. Geen getrouwheidskaarten, geen bon voor de volgende aankoop, ook geen valse koppelverkoop maar af en toe een eerlijke, goeie ouwe rechtstreekse vermindering a.u.b.. Zo'n keer of twee per jaar en dan allemaal samen misschien.
We kunnen dat dan bijvoorbeeld Solden noemen.
Wat denk je daarvan?
2.bVB
vrijdag 14 februari 2014
Spar
Ik weet niet hoe dat bij U zit, maar elk jaar heb ik er moeite mee om na Driekoningen de kerstboom, die er best nog fris uitziet, al direct af te schrijven en dus mee te geven met de mannen van de plaatselijke reinigingsdienst.
Niet dat hij elk jaar even monter de feestdagen overleeft, maar het gebeurt. Het minuscule zilversparretje, onze allereerste van meer dan 30 jaar geleden, bijvoorbeeld, staat nu als volwaardige, mooi geproportioneerde reus, van om en bij de 20 meter, te pronken in de tuin.
Anderen kunnen niet snel genoeg de deur uit, want eens de naalduitval begint, volgt alleen maar ergernis en de angst of hij alsnog op een treffelijke manier het einde van de eindejaarsperiode zal bereiken. Eén jaar heb ik zelfs van pure ellende alle ballen en slingers naar een opvolger verhuisd. Het eerste exemplaar haalde amper tweede Kerstdag. Ik dus met mijn grieven naar de plaatselijke tuinder waar ik hem had aangeschaft. De vrede op aarde indachtig, zoals het past in die tijd van het jaar, maakte ik op een rustige manier mijn ongenoegen kenbaar. Gelukkig had hij nog een paar weesjes staan die hij toch, zelfs aan de straatstenen, niet meer kwijt kon, zodat het voor hem ook niet moeilijk was om de, in mijn ogen, lopende garantie na te leven. Ik dus terug naar huis met de, door niemand uitverkoren vervanger. Ik kan U echter verzekeren, dat wat 2 weken geleden een leuk jaarlijks klusje was, met name het optuigen van de kerstboom, nu eerder een zwaar karwei leek met een sowieso abominabel resultaat.
Maar dit jaar heb ik dus weer de maand januari, waarin je elke week de kans krijgt je boom met het huisvuil mee te geven, laten passeren. Hij staat nu, zonder decoratie uiteraard, op het terras in de hoop dat hij in de lente zal uitbotten en ook nog eens de (laat ons hopen droge) zomer zal overleven. Planten in de tuin is sinds lang geen optie meer. We willen het Zwarte Woud niet uitbreiden! Maar als ik hem in december terug kan binnenhalen kan ik zo toch een beetje mijn geweten sussen over de vasthoudende gewoonte nog steeds een levende spar te verkiezen. Overleeft hij de seizoenen niet, dan moeten we in de zomer dus aan de slag met bijl en zaag om hem in de gft-bak te krijgen, want het alternatieve scenario van enkele jaren geleden doet mij, als milieubewuste sorterende ziel, nog altijd een beetje pijn. Toen trok ik in augustus mijn stoute schoenen aan om een beroep te doen op de welwillendheid van de mannen van het groenafval om een huisvrouw alsnog van haar gestorven kerstboom te verlossen. Met de nieuwjaarsfooi nog in het geheugen gingen ze inderdaad zeer hulpvaardig mee naar achter. Zonder enige moeite tilden ze de 3 meter hoge boom, mét grote plastiek kuip en al, op en droegen hem gezwind naar de straat en hun ongeduldig wachtende collega-chauffeur. Alles werd met één gecoördineerde beweging in de container gezwierd. 'Zo sè madammmeke daar zède weeral vanaf!' Voor ik nog iets kon zeggen, stonden ze alweer op het achtertrapje en trok de wagen op, mij beduusd achterlatend. Voor iemand als ik die elk gebruikt theezakje als een afval dilemma beschouwt (alles bij het gft of restafval, of, zakje, papieren trekkertje en metalen nietje allemaal apart?), was dat een schokkende overtreding, dus dat nooit meer.
Dit kan je natuurlijk allemaal vermijden als je voor eens en voor altijd een kunstboom aanschaft. Mooier is het zeker niet, of moet ik juist zeggen : te mooi! En milieuvriendelijker, dat valt nog te betwijfelen.
Je moet dat ding ook de rest van het jaar een plaatsje geven en onder andere daar wringt bij ons ook het schoentje want zonder kelder of zolder is dat niet zo evident. Op het terras kan hij al zeker niet. Volgens mij hebben trouwens meer mensen dit probleem want, ik zweer het, ik kan zo 3 huizen in de buurt aanwijzen waar de woonkamer er sinds 25 december nu nog precies hetzelfde uitziet.
Neen, dank U wel, we zullen onze echte dit jaar nog wel eens vertroetelen zodat hij tegen Kerst weer binnen kan.
2.bVB
Niet dat hij elk jaar even monter de feestdagen overleeft, maar het gebeurt. Het minuscule zilversparretje, onze allereerste van meer dan 30 jaar geleden, bijvoorbeeld, staat nu als volwaardige, mooi geproportioneerde reus, van om en bij de 20 meter, te pronken in de tuin.
Anderen kunnen niet snel genoeg de deur uit, want eens de naalduitval begint, volgt alleen maar ergernis en de angst of hij alsnog op een treffelijke manier het einde van de eindejaarsperiode zal bereiken. Eén jaar heb ik zelfs van pure ellende alle ballen en slingers naar een opvolger verhuisd. Het eerste exemplaar haalde amper tweede Kerstdag. Ik dus met mijn grieven naar de plaatselijke tuinder waar ik hem had aangeschaft. De vrede op aarde indachtig, zoals het past in die tijd van het jaar, maakte ik op een rustige manier mijn ongenoegen kenbaar. Gelukkig had hij nog een paar weesjes staan die hij toch, zelfs aan de straatstenen, niet meer kwijt kon, zodat het voor hem ook niet moeilijk was om de, in mijn ogen, lopende garantie na te leven. Ik dus terug naar huis met de, door niemand uitverkoren vervanger. Ik kan U echter verzekeren, dat wat 2 weken geleden een leuk jaarlijks klusje was, met name het optuigen van de kerstboom, nu eerder een zwaar karwei leek met een sowieso abominabel resultaat.
Maar dit jaar heb ik dus weer de maand januari, waarin je elke week de kans krijgt je boom met het huisvuil mee te geven, laten passeren. Hij staat nu, zonder decoratie uiteraard, op het terras in de hoop dat hij in de lente zal uitbotten en ook nog eens de (laat ons hopen droge) zomer zal overleven. Planten in de tuin is sinds lang geen optie meer. We willen het Zwarte Woud niet uitbreiden! Maar als ik hem in december terug kan binnenhalen kan ik zo toch een beetje mijn geweten sussen over de vasthoudende gewoonte nog steeds een levende spar te verkiezen. Overleeft hij de seizoenen niet, dan moeten we in de zomer dus aan de slag met bijl en zaag om hem in de gft-bak te krijgen, want het alternatieve scenario van enkele jaren geleden doet mij, als milieubewuste sorterende ziel, nog altijd een beetje pijn. Toen trok ik in augustus mijn stoute schoenen aan om een beroep te doen op de welwillendheid van de mannen van het groenafval om een huisvrouw alsnog van haar gestorven kerstboom te verlossen. Met de nieuwjaarsfooi nog in het geheugen gingen ze inderdaad zeer hulpvaardig mee naar achter. Zonder enige moeite tilden ze de 3 meter hoge boom, mét grote plastiek kuip en al, op en droegen hem gezwind naar de straat en hun ongeduldig wachtende collega-chauffeur. Alles werd met één gecoördineerde beweging in de container gezwierd. 'Zo sè madammmeke daar zède weeral vanaf!' Voor ik nog iets kon zeggen, stonden ze alweer op het achtertrapje en trok de wagen op, mij beduusd achterlatend. Voor iemand als ik die elk gebruikt theezakje als een afval dilemma beschouwt (alles bij het gft of restafval, of, zakje, papieren trekkertje en metalen nietje allemaal apart?), was dat een schokkende overtreding, dus dat nooit meer.
Dit kan je natuurlijk allemaal vermijden als je voor eens en voor altijd een kunstboom aanschaft. Mooier is het zeker niet, of moet ik juist zeggen : te mooi! En milieuvriendelijker, dat valt nog te betwijfelen.
Je moet dat ding ook de rest van het jaar een plaatsje geven en onder andere daar wringt bij ons ook het schoentje want zonder kelder of zolder is dat niet zo evident. Op het terras kan hij al zeker niet. Volgens mij hebben trouwens meer mensen dit probleem want, ik zweer het, ik kan zo 3 huizen in de buurt aanwijzen waar de woonkamer er sinds 25 december nu nog precies hetzelfde uitziet.
Neen, dank U wel, we zullen onze echte dit jaar nog wel eens vertroetelen zodat hij tegen Kerst weer binnen kan.
2.bVB
zondag 12 januari 2014
Feesten.
Halloween op school
Halloween langs winkels en buren
Verjaardag papa
Sinterklaas op school
Sinterklaas bij oma en opa
Sinterklaas bij bomma en bompa
Sinterklaas thuis
Sinterklaas bij meter
Sinterklaas bij peter
Verjaardag tante Linda
Goed rapport
Kerstfeestje werk
Kerstavond met familie
Kerstdag met schoonfamilie
Verjaardag oom Nico
Oudejaarsavond met vrienden
Nieuwjaarsdag bij schoonfamilie
Nieuwjaarsavond bij familie
Nieuwjaarsreceptie werk
Nieuwjaar bij meter
Nieuwjaar bij peter
Kerstboomverbranding met de buren
Verjaardag oma
Driekoningen
Huwelijksverjaardag
Nieuwjaarsetentje werk............
Nu begrijp ik Alice in wonderland die samen met het konijn de 'onjaardag' viert. Wie snakt er in januari niet eens eindelijk naar een 'onfeestdag', want voor je het weet is het Sint Valentijn.
2.bVB
Halloween langs winkels en buren
Verjaardag papa
Sinterklaas op school
Sinterklaas bij oma en opa
Sinterklaas bij bomma en bompa
Sinterklaas thuis
Sinterklaas bij meter
Sinterklaas bij peter
Verjaardag tante Linda
Goed rapport
Kerstfeestje werk
Kerstavond met familie
Kerstdag met schoonfamilie
Verjaardag oom Nico
Oudejaarsavond met vrienden
Nieuwjaarsdag bij schoonfamilie
Nieuwjaarsavond bij familie
Nieuwjaarsreceptie werk
Nieuwjaar bij meter
Nieuwjaar bij peter
Kerstboomverbranding met de buren
Verjaardag oma
Driekoningen
Huwelijksverjaardag
Nieuwjaarsetentje werk............
Nu begrijp ik Alice in wonderland die samen met het konijn de 'onjaardag' viert. Wie snakt er in januari niet eens eindelijk naar een 'onfeestdag', want voor je het weet is het Sint Valentijn.
2.bVB
zaterdag 7 december 2013
Winterzonnewende.
Als ik op het einde van de zomervakantie in het tuincentrum, na uitverkoop van de tuinmeubelen, het kerstmateriaal zie verschijnen, denk ik altijd aan het spreekwoord : Wanneer het sneeuwt in augustus... Van een anachronisme gesproken. Kerst is dan nog vier maand van kant, jongens! Wie wil er op dat ogenblik dan al aan denken. Wij willen dan nog een laatste weekje vakantie, wij willen dan nog een lekker lange nazomer. Wij moeten dan het begin van het schooljaar, de herfstvakantie, Halloween, Sint Niklaas ... nog allemaal passeren (lees : trotseren).
Mijn uitgangspunt is : geen Kerstman voor de Sint. Dus de boom en cadeautjes worden pas aangeschaft na 6 december. Wie koopt er nu samen met de nieuwe schoolspullen al kerstgerief? Ik kijk op dat moment bewust de andere kant uit en velen met mij, denk ik zo, al was het alleen maar om de bankrekening te sparen tot de eindejaarspremie arriveert.
Maar nu mag het dus stilaan wel. Moet het zelfs ondertussen.
De slimmeriken hebben hun planning al netjes op papier. Een lijst met geschenken, waar en tegen welke prijs aan te schaffen op een, voor dat doel, opgespaarde laatste vakantiedag. Het menu zorgvuldig geselecteerd uit 1001 kookboeken vergeleken met 1001 kookprogramma's. Het lichaam netjes op gewicht om in de klaarhangende feestkledij te passen.
Of bent u net als de 99 andere %, die geen idee heeft wat voor wie te kopen en die zes keer moet gaan winkelen voor het papiertje met de door u uitgelote gelukkigen volledig kan afgevinkt worden? Die eten kan klaarmaken, maar eigenlijk niet kan koken en zich ergert aan de hele hype daarrond. Die helemaal niet de perfecte maten heeft en ook zeker niet meer past in het PBD van het laatste feestje. Die dus nu weer iets nieuws moet aanschaffen dat twee weken later te koop zal zijn aan een beter verteerbare soldenprijs...Was het maar al nieuwjaar!
Bij al deze eindejaarsdrukte in 'de donkere dagen voor Kerstmis' zie ik altijd één lichtpuntje : de winterzonnewende. Dat vind ik pas een feestdag waard. Inderdaad, op 21 december maak ik een rondedansje en denk : joepie, vanaf nu worden de dagen weer elke dag een stukje langer.
Op naar Pasen...en de lente.
Sorry, maar dit anachronisme vind ik wel gepermitteerd.
2.bVB
Mijn uitgangspunt is : geen Kerstman voor de Sint. Dus de boom en cadeautjes worden pas aangeschaft na 6 december. Wie koopt er nu samen met de nieuwe schoolspullen al kerstgerief? Ik kijk op dat moment bewust de andere kant uit en velen met mij, denk ik zo, al was het alleen maar om de bankrekening te sparen tot de eindejaarspremie arriveert.
Maar nu mag het dus stilaan wel. Moet het zelfs ondertussen.
De slimmeriken hebben hun planning al netjes op papier. Een lijst met geschenken, waar en tegen welke prijs aan te schaffen op een, voor dat doel, opgespaarde laatste vakantiedag. Het menu zorgvuldig geselecteerd uit 1001 kookboeken vergeleken met 1001 kookprogramma's. Het lichaam netjes op gewicht om in de klaarhangende feestkledij te passen.
Of bent u net als de 99 andere %, die geen idee heeft wat voor wie te kopen en die zes keer moet gaan winkelen voor het papiertje met de door u uitgelote gelukkigen volledig kan afgevinkt worden? Die eten kan klaarmaken, maar eigenlijk niet kan koken en zich ergert aan de hele hype daarrond. Die helemaal niet de perfecte maten heeft en ook zeker niet meer past in het PBD van het laatste feestje. Die dus nu weer iets nieuws moet aanschaffen dat twee weken later te koop zal zijn aan een beter verteerbare soldenprijs...Was het maar al nieuwjaar!
Bij al deze eindejaarsdrukte in 'de donkere dagen voor Kerstmis' zie ik altijd één lichtpuntje : de winterzonnewende. Dat vind ik pas een feestdag waard. Inderdaad, op 21 december maak ik een rondedansje en denk : joepie, vanaf nu worden de dagen weer elke dag een stukje langer.
Op naar Pasen...en de lente.
Sorry, maar dit anachronisme vind ik wel gepermitteerd.
2.bVB
Abonneren op:
Posts (Atom)