Na een week hard naar een deadline toewerken, wilden we onszelf belonen en vrijdagmiddag eens rustig gaan lunchen.
We hadden in de buurt een klein eethuisje zonder kapsones uitgekozen. Voor ons was dit het eerste bezoek maar we hadden ons wel laten leiden door enkele veelbelovende culinaire kritieken in de plaatselijke pers. De naam van het etablissement was ondertussen wel verandert, wat meestal betekent, ook iemand anders achter het fornuis. Maar de kaart was veelbelovend en de vriendelijke bediening hartverwarmend. Bij een heerlijk huiswijntje zaten we dus even later hoopvol te wachten op wat komen ging. Daar we beiden nogal dol zijn op pasta en scampi's, hadden we ons laten verleiden door een gelijknamig gerecht.
Toen onze borden op tafel verschenen, zagen we echter allerminst wat we hadden verwacht. We konden ons nochtans niet echt bedrogen voelen want wat we hadden besteld, hadden we ook gekregen, namelijk gekookte pasta met een stuk of 8 scampi's met verder..... niets. Geen groenten, geen sausje, geen kruiden.
Eén van mijn uitgangspunten bij restaurantbezoek is : kies nooit wat je thuis ook kan eten. Nu, dit kon ik, met mijn beperkte kookkunsten, ook nog klaarstomen én véél beter.
Heel even hebben we nog overwogen om het toch maar op te eten, maar opeten zonder morren, betekent ook betalen en dat kon ik echt niet opbrengen voor deze miskleun. Mijn eega wenkte dus toch maar de vriendelijke ober om voorzichtig te informeren of het sausje misschien vergeten was. Enige verontschuldiging, verbazing of desnoods verontwaardiging van zijn kant hadden we kunnen begrijpen maar in plaats daarvan keerde hij met een simpele 'ik zal eens horen' naar achter terug.
De, naar onze mening, warme poedermelk met een kleurtje, de naam saus compleet onwaardig, arriveerde, na heel wat geharrewar in de keuken, zo'n 20 minuten later toen de pasta net van temperatuur was om er een fris slaatje van te maken.
Op zo'n moment denk je dat je het vervolg van het scenario wel kent :
Je pikt dit niet en doet met enige, weliswaar ongewilde, stemverheffing je beklag. De kelner doet dan heel verwonderd want heeft nog nooit met enig ongenoegen te maken gehad. De mensen aan de naburige tafeltjes kijken geïrriteerd jouw richting uit en na het nodige getouwtrek krijg je, in het beste geval, een gratis drankje van het huis en steevast alsnog de rekening gepresenteerd.
Wie schetst onze verbazing als we, wanneer we de man opnieuw onze richting uit wenken, hij voor we iets kunnen zeggen, de borden voor onze neus weggrist met de woorden 'ja sorry, we weten dat het niet te eten is maar U hoeft niet te betalen hoor'. Totaal van de kaart blijven we dus, bijna letterlijk, op onze honger zitten. Een beetje beduusd lachend kijken we stiekem alle kanten uit : toch geen verborgen camera zeker. Nee dus. De lekkere wijn moesten we zelfs ook niet betalen.
Onnodig erop te wijzen dat deze zaak ondertussen zijn deuren definitief gesloten heeft. Problemen met de kok veronderstel ik....
Die middag staat niet op onze lijst van leuke uitjes, maar zeker wel op die van de memorabele momenten en waar we dit later ook vertellen : ambiance verzekerd!
2.bVB
