Fietsen

Een mens kan tegenwoordig moeilijk doof blijven voor alle mogelijke aansporingen om toch maar voldoende te bewegen. 
Sinds we niet meer noodzakelijk zware fysieke arbeid moeten verrichten om onze kost te verdienen, zijn we verplicht ons alsnog, in onze vrije tijd, in het zweet te werken om een gezond lichaam te behouden.  
Ik vind het toch wel iets absurds hebben, joggers, om maar iets te noemen.  Een uur afzien en jezelf wijsmaken dat je dit doet voor de fun, terwijl, laat ons eerlijk wezen, onze slanke lijn de enige echte drijfveer is.
Onze kromgewrochte voorouders zouden ons gek verklaren.  Zij waren heel dankbaar voor de verplichte zondagsrust en een paar pondjes meer was hét teken van een goed leven.
De tijden veranderen...
Wat wij wel echt leuk vinden is fietsen.  In de geschikte weersomstandigheden weliswaar : niet te koud, geen regen, niet te veel wind... en zonder zo'n af(op)zichtelijk gestroomlijnd pakje wel te verstaan.  Het zal wel z'n voordelen hebben, zeker voor de  veiligheid, 't is te zeggen : zichtbaarheid in het verkeer en zachtheid in de broek.  Maar flatterend is anders, zelfs in een anorexiamaatje.  Die gehelmde wielertoeristen lijken, naar mijn menig, meer op buitenaardse wezens.
Laat mij, op een mooie dag, maar trappen in een fleurig zomerjurkje, de haren in de wind. Ook al zou ik daarbij geen extra calorieën verbruiken dan nog vind ik het heerlijk.
Zo gebeurde het vorige zomer dat we op een zonnige zondag onze tweewielers van stal haalden voor een recreatief tochtje.  We waren niet de enigen met dit sportieve idee, hele pelotons passeerden op onze weg. En ganse families, want tegenwoordig geen kind te klein of geen baby te slaperig of er bestaat een passend rijwiel voor.  Of dat allemaal even makkelijk wegtrapt, vraag ik me dan af. Een fietskar met twee peuters in trekken of een volgestouwde bakfiets duwen lijkt me meer iets voor ervaren tourrijders. Een fulltime bediende/ouder haalt het volgens mij net tot aan de eerste de beste speeltuin.
Maar het meest bizarre voertuig dat we die dag ontmoetten was een zelf geassembleerde driewieler waarbij meneer, mevrouw in de rolstoel, voortduwde. Wilden ze ergens een eindje te voet verder dan  kon mevrouw blijven zitten en werd de rolwagen gedemonteerd. Geweldige uitvinding en ontroerend om te zien.
Het uitstapje dat wij voor ogen hadden, leidde ons langs diverse fietspaden rond gans de stad.  Met een hele sliert gelijkgezinden profiteerden we van de frisse buitenlucht.
Op een bepaald ogenblik rook ik opeens de typisch penetrante geur van cannabis.  Dat zou wel van ergens uit de bosjes komen zeker.  Maar dat luchtje bleef maar in mijn neus hangen.  Ik begreep er niets van.  Tot ik mijn, op en top in het kleurrijke wielerpak zittende, voorganger voorbijstak. 
Ik geloofde mijn eigen ogen niet.
Redbull in de ene hand, jointje in de andere.
Ja, zelfs zonder kroost in de laadbak, hebben sommigen blijkbaar af en toe een speciale oppepper nodig.
Met gezond bewegen heeft dit in mijn ogen evenwel nog weinig te maken.

2.bVB

Nootjes

Je gaat uit eten of gezellig een terrasje doen en je wil genieten.
Gezellig bijpraten, lekker eten, een heerlijk fris drankje, vriendelijke bediening...  We zijn verwend en we willen het allemaal.
Tot mijn eigen grote ergernis moet ik echter vaststellen dat ik soms door de kleinste vergetelheid geïrriteerd kan raken en me niet weet te onthouden van verongelijkte commentaar : alle andere tafels krijgen, na het opnemen van de bestelling, een mandje vers heerlijk geurend brood, om de grootste honger te stillen,behalve wij; het wachten duurt net iets te lang; een koffie zonder koekje; een teleurstellend koekje, lees : speculaasje...  Als geroutineerde horecafrequenteerder stellen we ons al lang niet meer tevreden met minder dan een voortreffelijk zelfgebakken mini chocoladegebakje en een serieuze toef slagroom 'on the side'!
Hoe vaak gebeurt het niet dat het, tegen beter weten in, zo begeerde potje nootjes of olijven ontbreekt bij een paar glaasjes wijn of een rondje bier, hoewel alle andere tafels wel een kleine verwennerij krijgen.
Voor een dergelijke overtreding durf ik tegenwoordig wel al beleefd om een rechtzetting vragen.
Evenwel ben ik gelukkig nog niet zo frank en veeleisend als een bevriend echtpaar waar we laatst samen een pintje mee gingen drinken in de enige behoorlijke taverne die onze gemeente nog telt.  Gezellig!  Inderdaad, tot hun oog viel op het feit dat andere tafels, die slechts met 2 waren, een groter potje zoutjes kregen dan wij met ons vieren.  Stel je voor...
Bij een tweede rondje bleek zelfs geen enkel potje meer te bespeuren.  Waren wij even sukkelaars zeg!  Gezeur alom, tegen ons, maar niet tegen de kelner natuurlijk.  Met een paar kwinkslagen probeerden we dit nog weg te lachen. Aangenaam gezelschap is immers belangrijker dan gelijk welke gratis versnapering.  Vonden wij....
Toen ik echter mijn vriendin enkele dagen later sprak aan de telefoon, bleek dat zij er duidelijk anders over dachten.  Zij wilden deze mistoestand voor eens en voor altijd de wereld uit helpen.  Na herhaalde vruchteloze pogingen een e-mail te versturen naar de desbetreffende brasserie, hadden ze dan toch maar de stoute schoenen aangetrokken en getelefoneerd.  De patroon had hun vriendelijk te woord gestaan en hen verzekerd dat de grootte van de potjes met nootjes in de toekomst recht evenredig zou zijn met het aantal consumpties.  Gerechtigheid zou geschieden!
Voor anderen dan, want mij zien ze daar voor het eerst niet terug.  Je weet maar nooit of die man de juiste link weet te leggen met de stem aan de telefoon en het bijhorende gezelschap.

2.bVB

Sam

Vorige week zondag, 22 april 2012, had ik opeens ontzettend de pest in : weer een vreselijk koude regendag.
Nu ben ik van nature echt wel een optimistisch persoontje en een maarts buitje of de spreekwoordelijke aprilse gril kan ik best verteren, maar zoals de weergoden ons dit voorjaar hebben beetgenomen, vind ik alles behalve grappig.
Begin maart was het na een wekenlange strenge winterkou opeens heerlijk lenteweer.  Niet alleen de tuinstoelen werden bovengehaald maar zelfs de parasol moest er aan te pas komen om al niet onmiddellijk te verbranden.  Tien dagen aan een stuk dachten we vertrokken te zijn voor een lange hete zomer.  De nieuwe felle modekleurtjes in de etalages deden dat gevoel alleen nog maar versterken. Dus de winterjassen en dikste truien verhuisden al naar de opbergdozen om plaats te maken voor leuke t-shirts en frisse zomerjurkjes, ook al beseften we ergens wel dat dit te mooi was om echt te blijven duren.
En ja, het zonnetje verdween maar niet alleen dat. Het klimaat nam opnieuw een bocht van 180°.  Nu is het dus al meer dan 4 weken (met uitzondering van gisteren en de dag daarvoor) somber, winderig, koud en nat met temperaturen rond de 10 à 11° en 's nachts zelfs tegen het vriespunt.  Je zou dus voor minder slecht gezind worden.  Een echte 'baaldag'!
We prezen ons wel gelukkig dat we vriendelijk bedankt hadden voor een weekendje fietsen met de familie. Altijd het positieve blijven zien hé.
Maar een beetje lichaamsbeweging na een weekje intensief kantoorwerk konden we wel gebruiken.  We besloten ons dus aan een fikse wandeling te wagen.  Nog maar goed en wel vertrokken, kregen we al een fikse plensbui over ons heen.  Het ideale moment om mijn mooie nieuwe regenscherm open te vouwen!  Een mens mag ook aan de minder leuke dingen in het leven proberen op een stijlvolle manier het hoofd te bieden,  toch?  We hebben zelfs een tijdje dicht bij elkaar geschuild onder een forse boom toen ook mijn modebewuste paraplu zich niet meer voldoende van zijn taak kon kwijten.  Maar, zoals het het aprilse klimaat betaamt, konden we na 5 minuten weeral droog verder.
Andere voetgangers kwamen we in dit hondenweer niet tegen, maar plotseling werden we staande gehouden door een volgepropt autootje met het raampje naar beneden. Overduidelijk blije gezichten : eindelijk een wandelaar gevonden waaraan ze de weg konden vragen. In dit tijdperk van GPS overkomt je dit niet vaak meer. Of we de Henrilei wisten zijn?  Met een lichte twijfel in de stem wees mijn echtgenoot hen in de, naar wij dachten, juiste richting.  Je vraagt je dan af waar die mensen precies naartoe willen : een bepaald restaurant, een gekende winkel... Een extra herkenningspunt is altijd geruststellend om er zeker van te zijn dat je het beide wel over dezelfde straat hebt.  Dus, voorovergebogen naar het met vijf personen volgestouwde wagentje, stelden we de prangende vraag.
Een vrolijke stem met duidelijk Hollands accent verkondigde fier : we zijn op zoek naar Sam Goris!
Ja, dat is natuurlijk ook een manier om een trieste zondagmiddag door te brengen : een internationale reis voor een bezoekje aan je idool.
Hij woont inderdaad in de Henrilei.  Hopelijk was hij thuis en niet te 'beroerd' om de deur te openen voor een handtekening en een foto als bewijs van hun geslaagde missie.  Die mensen hun dag daarmee goed makend.
De mijne kon al niet meer stuk!

2.bVB

Start

Ik was altijd al meer een taal- dan een wetenschapsmens.

Wanneer ik iets opmerkelijks zie of iets verrassend me overkomt, wil ik dat vastleggen.

Vroeg of laat wens je dan ook een publiek voor je schrijverij. Iemand een glimlach om de lippen leggen of even laten wegdromen met hun kin op de hand bij wat mij boeit, lijkt me al fantastisch.

Dus, onder de noemer : gedeelde smart, halve smart, gedeelde vreugde, dubbele vreugde, deze blog.

2.bVB