Trakteren

Het blijft een hardnekkige traditie om met je verjaardag te trakteren op het werk. Liefst met gebakjes of, zoals wij zeggen, patekes.
Laat ons dat toch gewoon afschaffen!
We voelen ons verplicht, ja, maar, laten we eerlijk zijn : wie doe je daar tegenwoordig nog een plezier mee? De helft van de collega's is op dieet en de andere helft wil op dieet.
De jarige in kwestie ook al zeker niet. Het kost je niet alleen een rib uit het lijf, het zorgt de bewuste ochtend alleen maar voor extra stress.
Gelukkig dacht je er de dag voordien, net voor sluitingstijd, aan om je bestelling alvast door te bellen. Netjes geregeld. 's Morgens even binnen- en buitenwippen bij de bakker, slechts 2, maximum 3, minuten vertraging.
Mooi niet dus...
Het begint al met geen parkeerplaats natuurlijk. Dan maar even, voor één keertje, voor een garagepoort...
Fu.. de winkel staat ei zo na vol. Enkele bejaarden hebben uitgerekend dit ogenblik uitgekozen om hun 'wekelijks' brood aan te schaffen. Voor in de diepvriezer uiteraard, want ze zijn nog maar alleen. Gans de dag tijd, maar ja, gewoon van vroeg op te staan, wat wil je.
De jonge man voor je, kijkt op zijn uurwerk en zucht hoorbaar, daarmee ook jouw frustratie weergevend. De kinderen heb je gelukkig al eerst op school afgezet. Zo slim was je deze keer wel. Kunnen ze al niet, zoals vorig jaar, bij het uitstappen met hun knieën op de doos belanden. De zestigplussers nemen hun tijd. Er is immers niemand die op hen wacht, de dag is nog lang. De winkeljuffrouw weet wel beter en gaat gelukkig al verder met de volgende klant. Nee, dat brood wordt op dinsdag niet gebakken meneer. Oh jammer. Wat zal hij dan kiezen...
Eindelijk is het jouw beurt. Een grote onstabiele doos vol wankele romige kunstwerkjes wordt fier getoond. Goed zo mevrouw? Is mevrouw jarig vandaag? Ah, proficiat! Moet er een touwtje rond? Ja, ja, ja a.u.b.. Buiten hoor je aanhoudend boos getoeter. De garagepoort!!!!! Shi, shi, shi (fu..). 1000 maal sorry, meneer. Van pure ellende vergeet jij je 'dagelijks' brood mee te nemen.
Gezellige verjaardag tot nu toe!
De doos staat nu veilig en wel naast je op de passagiersstoel. Niet achtergelaten op het dak van de auto, zoals 2 jaar geleden. Daar dacht je toen pas enkele straten verder aan natuurlijk (nee, dat gebeurt niet alleen in de film, die film is gebaseerd op ware feiten!). Derde keer, goeie keer dus. Een tweede rit naar de bakker blijft je ditmaal gespaard.
Puffend en zwetend arriveer je op het werk, 20 minuten te laat. Iedereen staart je een seconde lang aan... Ah ja, (Oh nee) verjaardag! Dan wordt je overladen met gelukwensen en kussen van vriend én vijand, allemaal met dat grote gevaarte, gevaarlijk in de lucht balancerend. De helft van de traktatie ligt nu gegarandeerd op z'n kant. De baas die zegt : ah, weeral patekes, dat is niet goed voor onze lijn hoor (ik wist het!) en je ziet hem denken : weeral een langere koffiepauze vandaag, weeral zoveel minuten dat er niet wordt gepresteerd.
Inderdaad, je bent de vijfde al deze maand. Die mierzoete krengen komen zo langzamerhand je strot uit. Waarom doen we dat toch? Volgend jaar allemaal een glaasje Cava? (ééntje, want we moeten nog verder werken) Gewoon uit de koelkast te pakken en proost! Niks stress.

Da's pas een gelukkige verjaardag.


2.bVB

1, 2 of 3?

Hoe het er vroeger elders aan toeging, weet ik niet, maar bij ons in de familie werd er onder de volwassenen helemaal niet zo familiair en al zeker niet fysiek met elkaar omgegaan. Met andere woorden : geen schouderklopjes of omhelzingen, geen troostende knuffels, en kussen werd gereserveerd voor speciale gelegenheden zoals verjaardagen, huwelijken en geboortes.
Jammer misschien, maar wij wisten niet beter.
Mijn kinderen kregen wel een zoentje aan de schoolpoort. Maar toen ze groot genoeg waren om alleen te gaan, ook naar sportclub, muziekschool en vriendjes, werd dat bij al dat in- en uitgeloop al eens vaak vergeten.
Ik heb dit nooit echt als een gemis ervaren tot ik op een woensdagmiddag na schooltijd één van mijn tienerdochters, samen met een vriendin, tegen het lijf liep op de markt. Het meisje, duidelijk van zuiderse origine, gaf me bij de vrolijke begroeting prompt een kus. Iets wat wij, daar en dan, normaal gezien niet zouden doen. Mijn dochter en ik stonden er eerlijk gezegd een beetje beduusd bij en volgden na een kleine aarzeling dan maar haar voorbeeld. De vriendin had gelukkig niets in de gaten.
Een tweede ongemakkelijk voorval deed zich voor toen mijn schoonvader in het ziekenhuis belandde. Als we thuis bij elkaar op bezoek gaan, is het van 'Hey, hallo, alles goed...', geen handjes, geen kusjes. Maar nu stonden we daar naast dat bed. Een hand leek zo stijf en afstandelijk bij een zieke papa en kussen voelt toch ook een beetje raar aan als je dat anders nooit doet.
Na een onverhoeds bijeengeroepen gezinsraad kwamen we tot de vaststelling dat wij de enige familie van niet kussers bleken te zijn en dat we dat toch een beetje triest vonden. Dus, vanaf nu zouden we ons bij de meerderheid aansluiten en niet meer elkaars gezelschap vervoegen of verlaten zonder zoentjes. Een stevige pakkerd bij gelegenheid mocht voortaan ook. Zo gezegd, zo gedaan. Gezellig, het viel ons zelfs helemaal niet moeilijk. Probleem opgelost. Dachten wij...
Maar het ene was nog niet van de baan of het volgende diende zich aan.
Niet iedereen blijkt namelijk even gul en voor je het weet, blijf je de helft van de tijd gênant met je kin in de lucht hangen. Het werd onder vrienden en familie een veel besproken onderwerp. 1, 2 of 3? Op een gegeven ogenblik heb ik zelfs bij een feestje, om misverstanden te voorkomen, een briefje aan de voordeur gehangen met het opschrift 'Hier kust men driemaal of helemaal niet!'.  Hilariteit alom, maar wel de vinger op de wonde.
Pas veel later kwam ik tot de bevinding dat de oplossing voor de hand ligt : één kusje en niet meer. Kan de ander voor schut staan!
Nu, anno 2013 doet zich een nieuw fenomeen voor. Vroeger bestond er over tenminste één ding absolute duidelijkheid : vrouwen kussen vrouwen en mannen, mannen alleen vrouwen, mannen krijgen een hand. Nu niet meer dus. Iets wat twintig jaar geleden ondenkbaar was : ook mannen, waarschijnlijk onder multiculturele invloeden, gaan elkaar begroeten met een kus. Maar niet iedereen en niet altijd natuurlijk, met of zonder bijbehorende knuffel of schouderklop....

Als vrouw, gelukkig niet mijn probleem!


2.bBV