Fietsen

Een mens kan tegenwoordig moeilijk doof blijven voor alle mogelijke aansporingen om toch maar voldoende te bewegen. 
Sinds we niet meer noodzakelijk zware fysieke arbeid moeten verrichten om onze kost te verdienen, zijn we verplicht ons alsnog, in onze vrije tijd, in het zweet te werken om een gezond lichaam te behouden.  
Ik vind het toch wel iets absurds hebben, joggers, om maar iets te noemen.  Een uur afzien en jezelf wijsmaken dat je dit doet voor de fun, terwijl, laat ons eerlijk wezen, onze slanke lijn de enige echte drijfveer is.
Onze kromgewrochte voorouders zouden ons gek verklaren.  Zij waren heel dankbaar voor de verplichte zondagsrust en een paar pondjes meer was hét teken van een goed leven.
De tijden veranderen...
Wat wij wel echt leuk vinden is fietsen.  In de geschikte weersomstandigheden weliswaar : niet te koud, geen regen, niet te veel wind... en zonder zo'n af(op)zichtelijk gestroomlijnd pakje wel te verstaan.  Het zal wel z'n voordelen hebben, zeker voor de  veiligheid, 't is te zeggen : zichtbaarheid in het verkeer en zachtheid in de broek.  Maar flatterend is anders, zelfs in een anorexiamaatje.  Die gehelmde wielertoeristen lijken, naar mijn menig, meer op buitenaardse wezens.
Laat mij, op een mooie dag, maar trappen in een fleurig zomerjurkje, de haren in de wind. Ook al zou ik daarbij geen extra calorieën verbruiken dan nog vind ik het heerlijk.
Zo gebeurde het vorige zomer dat we op een zonnige zondag onze tweewielers van stal haalden voor een recreatief tochtje.  We waren niet de enigen met dit sportieve idee, hele pelotons passeerden op onze weg. En ganse families, want tegenwoordig geen kind te klein of geen baby te slaperig of er bestaat een passend rijwiel voor.  Of dat allemaal even makkelijk wegtrapt, vraag ik me dan af. Een fietskar met twee peuters in trekken of een volgestouwde bakfiets duwen lijkt me meer iets voor ervaren tourrijders. Een fulltime bediende/ouder haalt het volgens mij net tot aan de eerste de beste speeltuin.
Maar het meest bizarre voertuig dat we die dag ontmoetten was een zelf geassembleerde driewieler waarbij meneer, mevrouw in de rolstoel, voortduwde. Wilden ze ergens een eindje te voet verder dan  kon mevrouw blijven zitten en werd de rolwagen gedemonteerd. Geweldige uitvinding en ontroerend om te zien.
Het uitstapje dat wij voor ogen hadden, leidde ons langs diverse fietspaden rond gans de stad.  Met een hele sliert gelijkgezinden profiteerden we van de frisse buitenlucht.
Op een bepaald ogenblik rook ik opeens de typisch penetrante geur van cannabis.  Dat zou wel van ergens uit de bosjes komen zeker.  Maar dat luchtje bleef maar in mijn neus hangen.  Ik begreep er niets van.  Tot ik mijn, op en top in het kleurrijke wielerpak zittende, voorganger voorbijstak. 
Ik geloofde mijn eigen ogen niet.
Redbull in de ene hand, jointje in de andere.
Ja, zelfs zonder kroost in de laadbak, hebben sommigen blijkbaar af en toe een speciale oppepper nodig.
Met gezond bewegen heeft dit in mijn ogen evenwel nog weinig te maken.

2.bVB