Tot mijn scha en schande moet ik toegeven ook lichtelijk verslaafd te zijn aan een soap. Natuurlijk alleen maar omdat iedereen anders hier in huis dat ook is.
Gelukkig maar één bepaalde en niet de hele dagelijkse waslijst. Laten we hem voor de gemakkelijkheid 'Overal en altijd' noemen, een typische saopnaam, niet? Jaren heb ik mij er zonder veel moeite tegen verzet. Je hebt toch wel iets beters te doen dan elke dag naar die onzin te kijken! Want laten we eerlijk zijn, als dat het echte leven moet voorstellen : arme wij! Iedereen doet het, vroeg of laat, met iedereen en al het ongeluk van de wereld moet door een paar sukkelaars getorst worden. Er wordt ook wat afgeruzied, uiteraard, maar na het obligate felle en vooral lange tegensputteren komt alles uiteindelijk steevast weer goed. Vergeven en vergeten. Zussen of beste vrienden die met elkaars partner gaan lopen leggen het weer bij. Slachtoffers vergeven verkrachters, kidnappers, moordenaars... Niemand zo vergevingsgezind als een saoppersonage.
Tenzij er natuurlijk een niet te helen vete wordt voorgeschreven door de scenaristen, want ambiance moet er zijn. Dan wordt er weer overdreven in de andere richting. Geen manier wordt onbenut gelaten om de ander het leven zuur te maken, met meestal de fatale climax, mét open einde, bij de seizoensfinale.
En plots zit je dan drie maanden zonder.
Je wilt het niet toegeven maar je hebt een kater. Het rustpunt in je dag is verdwenen. Dat zalige moment onderuit samen knus in de sofa, verstand op nul. Na het zomerreces ben ik hiervan gelukkig al lang genezen en hoop ik dat de echte adepten in huis ook over hun verslaving heen zijn. Maar dan worden de avonden weer langer en killer en de buis lonkt. Voor je het beseft is iedereen, ik incluis, weer in wintersaopmodus.
Nu ben ik, tot ergernis van mijn huisgenoten, toch een vrij nuchtere kijker. Ik wil nog een beetje fierheid bewaren. Met andere woorden : ik kan mij vaak niet onthouden van commentaar op de meest onzinnige dingen, gaande van kledingstijl over fouten in het verhaal en totale afwezigheid van realiteitszin naar de absurditeit van sommige dialogen.
Maar als onder vrienden of familie de hele tv-programmatie de revue passeert kan ik in het saophoofdstuk dus wel volgen. Anders dan de echte hipsters die op zo een moment een domper op de vrolijkheid moeten drukken door te zeggen 'wij hebben geen tv'. Een korte verbaasde, voor sommigen, schaamtevolle stilte tot gevolg. Maar de harde kern keuvelt dan tot mijn ergernis nog uitgebreid verder over hun favoriete personages alsof het bv over hun echte buren gaat.
Ik weet niet wat erger is, dat of er een hele column aan wijden.
2.bVB
