U kent ze wel, de groepjes vriendinnen op café, gezellig keuvelend en lachend, even weg van huis, een paar gestolen uurtjes om hun hart te luchten over kroost, man, job, baas, schoonmoeder... De mannen in hetzelfde etablissement bekijken hen met argusogen. Je ziet ze denken : zo gaat het er dus aan toe als onze vrouwen alleen op pad zijn en ons thuis achterlaten met de kinderen. Ze lijken iets té vrolijk, zo zonder 'huisband' (zoals een oude lerares Frans hen eens noemde). Maar bedenk wel, heren, jullie zitten daar ook en, even weg van huis en haard doet ons evenveel deugd. Onder gelijkgestemde zielen worden er, mijns inziens, heel wat betaalde therapieën uitgespaard, zolang er niet té diep in het glas gekeken wordt uiteraard.
'De Maskes', waaronder ik, hebben ook zo'n maandelijkse sessie. We zijn dan wel niet meer zo meisjesachtig maar we hebben nog geen bloemkoolkapsels en de 'dameswinkels' lopen we nog steeds misprijzend voorbij. Enkel jaren geleden hadden we nog een excuus nodig, onder de vorm van bloemschikken of aerobics, waarna het dan geoorloofd was nog een uurtje te gaan napraten. Maar de cursus bloemschikken liep ten einde en aerobics is al lang passé maar die vierwekelijkse babbel willen we niet meer missen. Voor velen is de 'après' inderdaad minstens even leuk en belangrijk als de activiteit zelf. De kantines zitten er, gelukkig voor de clubkassen, vol van.
De locatie speelt dus echt een ondergeschikte rol, 't is 't gezelschap dat telt en liever desnoods naar een parochiehuis dan recht naar ons huis.
Zo stonden we ooit, op een avond laat, bij onze vaste stek voor een gesloten deur. Dan maar elders naartoe. Omdat we ons nu niet bepaald in het stadscentrum bevonden bleek dit moeilijker dan verwacht. Maar na de les recht naar huis? Vergeet het! 'De Klapdeur', een nooit eerder opgemerkt cafeetje, bleek het enige alternatief. Samen voelden we ons sterk en een beetje stout.
Eenmaal binnen leken we terecht te zijn gekomen ergens in de jaren 60 in het decor van 'De helaasheid der dingen'. Geen probleem, vrije tafeltjes genoeg, alleen een paar eenzame zielen aan de toog. Mannen die al lang geen familie of werk meer hadden om over te zagen en die alleen nog in clichés konden praten. Zo leek het althans. De waard zag met een brede, verbaasde glimlach zijn dagontvangst, in één klap van de deur, al verviervoudigen.
Eerst trokken we ons van de omgeving niets aan, maar we zaten wel echt in het absolute middelpunt van de belangstelling. En we werden gesoigneerd. De stille aanbidders wilden gerust betalen voor het schouwspel en we werden dan ook door hen om beurten getrakteerd al was dat helemaal onze bedoeling niet. Een memorabele avond... Vooral omdat bij ons vertrek bleek dat we alle, door de tooghangers betaalde, consumpties nog niet hadden opgesoupeerd en we tegoedbonnetjes mee naar huis kregen.
Bizar, maar heel slim van de kastelein. Er was voor betaald en hoe groot onze hilariteit ook, we keerden toch nooit terug.
2.bVB
vrijdag 25 januari 2013
zondag 6 januari 2013
Opgepast voor de hond.
Toen we 15 jaar geleden bezig waren te zwichten voor de aanschaf van een hond, wou ik toch niet blind zijn voor de nadelen en vooràl geen keuze maken met het hart...Dus, nam ik in de bib heel verstandig het boek '1001 redenen om geen hond te nemen' van de plank. Er bleken inderdaad redenen te over om de balans naar de 'nee niet doen' kant te laten overhellen. Het probleem was dat ik het oftewel niet geloofde, grappig vond of, op z'n minst bagatelliseerde. Wat bedoelt was als een pseudo wetenschappelijke waarschuwing bleek te lezen als een ontspannende, grappige roman.
Dus de hond kwam er. Voor de kinderen was de verrassing compleet en hartverwarmend. Ja, één van de voordelen werd al op slag bewaarheid : huisdieren maken gelukkig(er). Wie wordt er niet vertederd door een puppy en lachende kinderen. Een goed begin. Het jonge ding was een handelbare leerling en de stukgebeten schoenen en 'ongelukjes' bleven tot het minimum beperkt. Als kersverse hondeneigenaars vonden we de eerste luidruchtige slobberpartij heel grappig. Luidop dromen voor een hond was iets waar we ook nog nooit van gehoord hadden, maar was al net zo vermakelijk.
Maar toen ons schattig hondje na een half jaar een uit de kluiten gewassen Golden Retriever was geworden, konden we (of in ieder geval ik, als huismoeder van dienst) toch ook niet langer om de nadelen heen.
Zoals, het alomtegenwoordige hondenhaar, ook al heb je pas gestofzuigd.
Of de verplichte dagelijkse wandelingen. Want af en toe even de benen strekken is zowel leuk als gezond maar wanneer het alle dagen moét en je ondertussen elke gevel, voortuin en brievenbus in je buurt van buiten kent is de pret op een koude, natte winteravond (en/of zondagmorgen) ver te zoeken. Het alternatief is een tuin met bruine hoopjes in het gazon. Te verwijderen voor elke maaibeurt, maar liefst elke dag. Ook geen leuke klus!
Geen sok, zakdoek, handdoek, onderbroek....kortom niets wat zacht aanvoelt, is nog veilig. Als je geluk hebt wordt het niet stukgebeten maar alleen geapporteerd. Anders is het met voedsel. Niets kan je nog onbeheerd achterlaten. Niet even de deur gaan openmaken of alle aperitiefhapjes zijn spoorloos verdwenen. Niet de tafel dekken en nog snel even naar het toilet gaan. Gegarandeerd geen kruimel brood of plakje beleg meer te bekennen. Iets gemorst? Geen probleem. Voor je het weet staat de hond naast je te likkebaarden en is de vloer al terug schoon.
Het aan de hond van Pavlov verwante gedrag kan eerlijk gezegd zowel een voordeel als een nadeel zijn. Slapende honden niet wakker maken blijkt in letterlijke zin zééér moeilijk. Je hoeft de koelkast maar open te trekken of je jas aan te doen en ja hoor, ze zijn present.
Zo kan ik dus nog wel even doorgaan, met de aan den lijve ondervonden '1001' nadelen, maar geef toe, je vindt het best grappig.
Natuurlijk zijn er ook de échte leuke, mooie en grappige momenten in het samenleven met een hond. Maar als ik daaraan zou beginnen wordt het waarschijnlijk al snel te pathetisch. Dit is enkel bedoeld als herinnering aan iets waar we met de nodige scepsis aan waren begonnen maar wat uiteindelijk zeker ook een verrijking bleek te zijn.
U snapt het al, na veertien en een half jaar : onze Zia is niet meer.
Deze column ben ik aan haar verplicht.
Ik was met andere woorden een gelukkig baasje. Maar juist daarom, nu even niet meer.
2.bVB
Dus de hond kwam er. Voor de kinderen was de verrassing compleet en hartverwarmend. Ja, één van de voordelen werd al op slag bewaarheid : huisdieren maken gelukkig(er). Wie wordt er niet vertederd door een puppy en lachende kinderen. Een goed begin. Het jonge ding was een handelbare leerling en de stukgebeten schoenen en 'ongelukjes' bleven tot het minimum beperkt. Als kersverse hondeneigenaars vonden we de eerste luidruchtige slobberpartij heel grappig. Luidop dromen voor een hond was iets waar we ook nog nooit van gehoord hadden, maar was al net zo vermakelijk.
Maar toen ons schattig hondje na een half jaar een uit de kluiten gewassen Golden Retriever was geworden, konden we (of in ieder geval ik, als huismoeder van dienst) toch ook niet langer om de nadelen heen.
Zoals, het alomtegenwoordige hondenhaar, ook al heb je pas gestofzuigd.
Of de verplichte dagelijkse wandelingen. Want af en toe even de benen strekken is zowel leuk als gezond maar wanneer het alle dagen moét en je ondertussen elke gevel, voortuin en brievenbus in je buurt van buiten kent is de pret op een koude, natte winteravond (en/of zondagmorgen) ver te zoeken. Het alternatief is een tuin met bruine hoopjes in het gazon. Te verwijderen voor elke maaibeurt, maar liefst elke dag. Ook geen leuke klus!
Geen sok, zakdoek, handdoek, onderbroek....kortom niets wat zacht aanvoelt, is nog veilig. Als je geluk hebt wordt het niet stukgebeten maar alleen geapporteerd. Anders is het met voedsel. Niets kan je nog onbeheerd achterlaten. Niet even de deur gaan openmaken of alle aperitiefhapjes zijn spoorloos verdwenen. Niet de tafel dekken en nog snel even naar het toilet gaan. Gegarandeerd geen kruimel brood of plakje beleg meer te bekennen. Iets gemorst? Geen probleem. Voor je het weet staat de hond naast je te likkebaarden en is de vloer al terug schoon.
Het aan de hond van Pavlov verwante gedrag kan eerlijk gezegd zowel een voordeel als een nadeel zijn. Slapende honden niet wakker maken blijkt in letterlijke zin zééér moeilijk. Je hoeft de koelkast maar open te trekken of je jas aan te doen en ja hoor, ze zijn present.
Zo kan ik dus nog wel even doorgaan, met de aan den lijve ondervonden '1001' nadelen, maar geef toe, je vindt het best grappig.
Natuurlijk zijn er ook de échte leuke, mooie en grappige momenten in het samenleven met een hond. Maar als ik daaraan zou beginnen wordt het waarschijnlijk al snel te pathetisch. Dit is enkel bedoeld als herinnering aan iets waar we met de nodige scepsis aan waren begonnen maar wat uiteindelijk zeker ook een verrijking bleek te zijn.
U snapt het al, na veertien en een half jaar : onze Zia is niet meer.
Deze column ben ik aan haar verplicht.
Ik was met andere woorden een gelukkig baasje. Maar juist daarom, nu even niet meer.
2.bVB
Abonneren op:
Posts (Atom)