Reacties van mensen komen vaak onbegrijpelijk over.
Maar, zoals men zegt : begrip komt pas met de eigen ervaring.
Er zijn echter van die simpele, dagelijkse dingen waarbij mijn reactie een automatisme is, maar voor anderen blijkbaar helemaal niet.
Zo vind ik het een kwalijke gewoonte, niet te antwoorden op een rechtstreekse vraag. Dat begrijp ik dus nog steeds niet. Als je samen aan tafel zit bijvoorbeeld, geldt er geen uitvlucht van 'ik had het niet gehoord' of 'was dat tegen mij?'. Als ik een zin aan het einde omhoog hoor gaan, sta ik al paraat met een reactie, automatisch. Bij een vraag hoort nu eenmaal een antwoord!
Een ander automatisme voor mij is goedendag zeggen tegen de mensen die ik ken, en ook tegen die ik niet ken, maar mij de moeite van het groeten waard vinden. In tegenstelling tot velen, die wanneer je hun pad kruist, halsstarrig de lippen op elkaar blijven klemmen en geen enkele blijk van herkenning tonen, ook al kennen ze je zeker wél. Voor mij ook onbegrijpelijk en, ronduit vervelend.
In de rijtjeshuisstraat waar ik vroeger woonde, heerste een vrijwel unanieme onverschilligheid ten opzichte van de medebewoners. Op straat althans. Thuis ging iedere buur vroeg of laat wel eens over de tong, met als gevolg dat we gebruik moesten maken van zelf verzonnen bijnamen, want echte namen kenden we niet. Mijn man was daar heel inventief in.
Je had bijvoorbeeld die van 'De Schoolmeester', naar het beroep van meneer.
Onze naaste buur heette 'Het Aapje', een klein ventje met een uitgesproken hoge bovenlip.
Aan de andere kant woonden de 'Mollen'. Je gelooft het niet, maar dat was toen een jong gezin met een zoontje waar de rolluiken alleen even in het weekend werden opgetrokken om het gras te maaien en de heg te snoeien. Pure kindermishandeling, naar mijn gevoel. Meer dan eens heb ik op het punt gestaan om Kind en Gezin hierover in te lichten. Onbegrijpelijk!
Je had ook 'Agentschap Tas', de stoephanger en roddeltante van de straat.
De familie 'Pilaarbijters' waren trouwe kerkgangers, maar een goedendag moest je niet verwachten. Niet erg katholiek, naar onze mening.
Verder had je nog het gezin van 'De Coiffeuse'. Al lang geen kapster meer maar het uithangbord hing nog wel aan de gevel. Haar immer hoog opgestoken kapsel als voortdurende herinnering aan de vroegere professie. Welgeteld driemaal heeft zij ooit tegen mij gesproken, telkens om, met haar neus in de kinderwagen, het geslacht van mijn nieuwgeborene te weten te komen. Later, geen woord meer. Zelfs geen knikje. Tot jaren later, toen we al lang verhuisd waren naar een andere gemeente en ik Meneer en Mevrouw Coiffeuse op een onbewaakt ogenblik tegen het lijf liep. Ik zag haar denken : 'Tiens dat is die mevrouw met haar drie dochters die meer dan 10 jaar tegenover ons heeft gewoond'. Ze twijfelde duidelijk of ze al dan niet haar nieuwsgierigheid om te weten te komen wat er van ons geworden was, zou laten zegevieren. Toen heb ik me resoluut omgekeerd. Nu hoefde het voor mij ook niet meer.
Een andere bizar voorval gaat over Mevrouw van 'Den Duiker'. Hun auto had een bumpersticker van een diepzeeduiker, vandaar. Of dit iets met hun beroep of hobby te maken had hebben we nooit kunnen achterhalen. Zij keurden ons geen blik waardig, wat dus ontzettend lastig is als je elkaars pad dagelijks kruist. Zij hadden net als wij 3 kinderen waarvan de jongste een paar jaar ouder dan onze oudste. Wie schetst mijn verbazing toen ik de moeder op een doordeweekse dag op mijn stoep vond, toen ik niets vermoedend de deur opentrok. Voor ik van de verbazing was bekomen, duwde ze me een grote plastiek tas in de hand met de woorden 'voor je kinderen' en was opnieuw verdwenen. Bij nadere inspectie bleek de zak gevuld met kinderkleding, te klein voor haar kroost maar misschien nog bruikbaar door de mijne. Ik heb niet de kans gekregen haar ooit te bedanken. We bleven elkaar nochtans voor de voeten lopen maar haar ogen draaiden steeds even vastberaden de andere richting uit. Jammer toch, als je niet eens weet hoe (h)erkentelijkheid te ontvangen.
Andere mensen, andere automatismen.
Ervaring of niet, onbegrijpelijk!
2.bVB
