Toegegeven, ik ben een gebruiker, het pure spul, dus zonder de suiker.
Of zoals VOF De Kunst het verder nog zo mooi uitdrukt : een keurig nette verslaving. Wij zeggen hier in Vlaanderen wel steevast foutief : een 'tas' in plaats van een kopje, maar voor de rest zou ik dat liedje helemaal zelf geschreven kunnen hebben. Troost voor iedereen wordt er ook gezongen. Inderdaad, het kan zo'n deugd doen je hart te luchten over een bakje van het zwarte vocht. Koffiekletsen heet dat dan. Heerlijk woord toch. Heel vroeger gebeurde dit bij een buurvrouw of een vriendin van de 'vrouwengilde' maar tegenwoordig heb je op alle hoeken van de straat, een Koffiebar.
Ja, zo heet dat nu. Weg dus ook met de tearooms waar de klemtoon eigenlijk lag op een Brusselse wafel of pannenkoek en niet op wat men erbij dronk. Dat was sowieso al zeker geen thee hier in België.
Ook al is dit dan een nieuw concept, de inrichting is dat zeker niet. Het meubilair is meestal een samenraapsel van de meest onooglijke oude rommel, verzameld op gelijknamige markten. Daar waar we dat 10 jaar geleden retro noemden heet het nu 'Vintage' (of in het Nederlands : goed gevonden).
Met de terminologie kreeg ook meteen het gemiddelde publiek een verjongingskuur van minstens enkele decennia. Al ben je zelf dan niet meer zo piep, het geeft toch een andere gevoel. We vinden het voorlopig nog gezelliger tussen de jeugd dan tussen de bloemkool- en hoefijzerkapsels.
Wat ook absoluut van de laatste generatie moet zijn is de koffiemachine. Waterketels, koffiemolens en sierlijk getuite koffiepotten worden alleen nog gedoogd als decoratie. Thuis kan een Senseo nog net, maar eigenlijk hoort in elke moderne keuken nu een (n')espressomachine. Het eerste vind ik wel handig maar bij het tweede trek ik de lijn. Voor sommige dingen mag (moet)het elders beter zijn dan thuis. Toegeven, aan George Clooney en John Malkovich valt moeilijk te weerstaan, maar geef mij voorlopig nog maar het gewone koffiezetapparaat voor het dagelijkse geslurp. Ik kan me trouwens levendig voorstellen dat degenen die op zaterdag in de lange rij staan aan te schuiven, in de 2 enige winkels in België, van het merk dat die sexy heren aanprijzen, om een voorraad wel héél dure 'cupkes' aan te schaffen, ook liever met hun benen ergens onder een vintage tafeltje zouden zitten. En ja, ik weet wel, je kan dat ook online bestellen, maar je moet toch kunnen proeven en kiezen. Niet makkelijk overigens, en bij elk aroma hoort dan nog eens een aangepast chocolaatje naar het schijnt. Pfffff! Hier pas ik voor. Ik laat mij graag eens goed bedienen in een van die nieuwsoortige koffiebars.
Door een echte Barista uiteraard. Nog een woord dat niet in moeders woordenboek stond. Als ik de kaart bekijk, verbaast het me niets dat we een beetje hulp van een echte professional best kunnen gebruiken. Durf niet meer gewoon een koffie te vragen want de daarop volgende vraag zal zeker zijn : ristretto, espresso, lungo, americano, doppio... Je partner heeft graag melk. Zelfde probleem : cappuccino met gestoomde melk (in een zwaantjesfiguur a.u.b.) of met slagroom, latte, latte macchiato....
Tot voor kort stelde dit probleem zich alleen op vakantie in Italië. Voor ik daar eindelijk wist wat te vragen om de koffie naar wens te krijgen was ik alweer op weg naar huis.
Nu heb je hier in België ook een kenner nodig om al deze termen feilloos te expliceren.
Een ding heeft hij (of zij) echter niet in de hand en dat is dat smaken verschillen. Zo komt het dat we met al dat koffiesnobbisme op het einde toch gewoon het etablissement kiezen waar 'wij' hem het lekkerst vinden.
We willen ten slotte troost en geen ergernis, weet je nog.
2.bVB
