Als ik op het einde van de zomervakantie in het tuincentrum, na uitverkoop van de tuinmeubelen, het kerstmateriaal zie verschijnen, denk ik altijd aan het spreekwoord : Wanneer het sneeuwt in augustus... Van een anachronisme gesproken. Kerst is dan nog vier maand van kant, jongens! Wie wil er op dat ogenblik dan al aan denken. Wij willen dan nog een laatste weekje vakantie, wij willen dan nog een lekker lange nazomer. Wij moeten dan het begin van het schooljaar, de herfstvakantie, Halloween, Sint Niklaas ... nog allemaal passeren (lees : trotseren).
Mijn uitgangspunt is : geen Kerstman voor de Sint. Dus de boom en cadeautjes worden pas aangeschaft na 6 december. Wie koopt er nu samen met de nieuwe schoolspullen al kerstgerief? Ik kijk op dat moment bewust de andere kant uit en velen met mij, denk ik zo, al was het alleen maar om de bankrekening te sparen tot de eindejaarspremie arriveert.
Maar nu mag het dus stilaan wel. Moet het zelfs ondertussen.
De slimmeriken hebben hun planning al netjes op papier. Een lijst met geschenken, waar en tegen welke prijs aan te schaffen op een, voor dat doel, opgespaarde laatste vakantiedag. Het menu zorgvuldig geselecteerd uit 1001 kookboeken vergeleken met 1001 kookprogramma's. Het lichaam netjes op gewicht om in de klaarhangende feestkledij te passen.
Of bent u net als de 99 andere %, die geen idee heeft wat voor wie te kopen en die zes keer moet gaan winkelen voor het papiertje met de door u uitgelote gelukkigen volledig kan afgevinkt worden? Die eten kan klaarmaken, maar eigenlijk niet kan koken en zich ergert aan de hele hype daarrond. Die helemaal niet de perfecte maten heeft en ook zeker niet meer past in het PBD van het laatste feestje. Die dus nu weer iets nieuws moet aanschaffen dat twee weken later te koop zal zijn aan een beter verteerbare soldenprijs...Was het maar al nieuwjaar!
Bij al deze eindejaarsdrukte in 'de donkere dagen voor Kerstmis' zie ik altijd één lichtpuntje : de winterzonnewende. Dat vind ik pas een feestdag waard. Inderdaad, op 21 december maak ik een rondedansje en denk : joepie, vanaf nu worden de dagen weer elke dag een stukje langer.
Op naar Pasen...en de lente.
Sorry, maar dit anachronisme vind ik wel gepermitteerd.
2.bVB
zaterdag 7 december 2013
vrijdag 25 oktober 2013
Trakteren
Het blijft een hardnekkige traditie om met je verjaardag te trakteren op het werk. Liefst met gebakjes of, zoals wij zeggen, patekes.
Laat ons dat toch gewoon afschaffen!
We voelen ons verplicht, ja, maar, laten we eerlijk zijn : wie doe je daar tegenwoordig nog een plezier mee? De helft van de collega's is op dieet en de andere helft wil op dieet.
De jarige in kwestie ook al zeker niet. Het kost je niet alleen een rib uit het lijf, het zorgt de bewuste ochtend alleen maar voor extra stress.
Gelukkig dacht je er de dag voordien, net voor sluitingstijd, aan om je bestelling alvast door te bellen. Netjes geregeld. 's Morgens even binnen- en buitenwippen bij de bakker, slechts 2, maximum 3, minuten vertraging.
Mooi niet dus...
Het begint al met geen parkeerplaats natuurlijk. Dan maar even, voor één keertje, voor een garagepoort...
Fu.. de winkel staat ei zo na vol. Enkele bejaarden hebben uitgerekend dit ogenblik uitgekozen om hun 'wekelijks' brood aan te schaffen. Voor in de diepvriezer uiteraard, want ze zijn nog maar alleen. Gans de dag tijd, maar ja, gewoon van vroeg op te staan, wat wil je.
De jonge man voor je, kijkt op zijn uurwerk en zucht hoorbaar, daarmee ook jouw frustratie weergevend. De kinderen heb je gelukkig al eerst op school afgezet. Zo slim was je deze keer wel. Kunnen ze al niet, zoals vorig jaar, bij het uitstappen met hun knieën op de doos belanden. De zestigplussers nemen hun tijd. Er is immers niemand die op hen wacht, de dag is nog lang. De winkeljuffrouw weet wel beter en gaat gelukkig al verder met de volgende klant. Nee, dat brood wordt op dinsdag niet gebakken meneer. Oh jammer. Wat zal hij dan kiezen...
Eindelijk is het jouw beurt. Een grote onstabiele doos vol wankele romige kunstwerkjes wordt fier getoond. Goed zo mevrouw? Is mevrouw jarig vandaag? Ah, proficiat! Moet er een touwtje rond? Ja, ja, ja a.u.b.. Buiten hoor je aanhoudend boos getoeter. De garagepoort!!!!! Shi, shi, shi (fu..). 1000 maal sorry, meneer. Van pure ellende vergeet jij je 'dagelijks' brood mee te nemen.
Gezellige verjaardag tot nu toe!
De doos staat nu veilig en wel naast je op de passagiersstoel. Niet achtergelaten op het dak van de auto, zoals 2 jaar geleden. Daar dacht je toen pas enkele straten verder aan natuurlijk (nee, dat gebeurt niet alleen in de film, die film is gebaseerd op ware feiten!). Derde keer, goeie keer dus. Een tweede rit naar de bakker blijft je ditmaal gespaard.
Puffend en zwetend arriveer je op het werk, 20 minuten te laat. Iedereen staart je een seconde lang aan... Ah ja, (Oh nee) verjaardag! Dan wordt je overladen met gelukwensen en kussen van vriend én vijand, allemaal met dat grote gevaarte, gevaarlijk in de lucht balancerend. De helft van de traktatie ligt nu gegarandeerd op z'n kant. De baas die zegt : ah, weeral patekes, dat is niet goed voor onze lijn hoor (ik wist het!) en je ziet hem denken : weeral een langere koffiepauze vandaag, weeral zoveel minuten dat er niet wordt gepresteerd.
Inderdaad, je bent de vijfde al deze maand. Die mierzoete krengen komen zo langzamerhand je strot uit. Waarom doen we dat toch? Volgend jaar allemaal een glaasje Cava? (ééntje, want we moeten nog verder werken) Gewoon uit de koelkast te pakken en proost! Niks stress.
Da's pas een gelukkige verjaardag.
2.bVB
Laat ons dat toch gewoon afschaffen!
We voelen ons verplicht, ja, maar, laten we eerlijk zijn : wie doe je daar tegenwoordig nog een plezier mee? De helft van de collega's is op dieet en de andere helft wil op dieet.
De jarige in kwestie ook al zeker niet. Het kost je niet alleen een rib uit het lijf, het zorgt de bewuste ochtend alleen maar voor extra stress.
Gelukkig dacht je er de dag voordien, net voor sluitingstijd, aan om je bestelling alvast door te bellen. Netjes geregeld. 's Morgens even binnen- en buitenwippen bij de bakker, slechts 2, maximum 3, minuten vertraging.
Mooi niet dus...
Het begint al met geen parkeerplaats natuurlijk. Dan maar even, voor één keertje, voor een garagepoort...
Fu.. de winkel staat ei zo na vol. Enkele bejaarden hebben uitgerekend dit ogenblik uitgekozen om hun 'wekelijks' brood aan te schaffen. Voor in de diepvriezer uiteraard, want ze zijn nog maar alleen. Gans de dag tijd, maar ja, gewoon van vroeg op te staan, wat wil je.
De jonge man voor je, kijkt op zijn uurwerk en zucht hoorbaar, daarmee ook jouw frustratie weergevend. De kinderen heb je gelukkig al eerst op school afgezet. Zo slim was je deze keer wel. Kunnen ze al niet, zoals vorig jaar, bij het uitstappen met hun knieën op de doos belanden. De zestigplussers nemen hun tijd. Er is immers niemand die op hen wacht, de dag is nog lang. De winkeljuffrouw weet wel beter en gaat gelukkig al verder met de volgende klant. Nee, dat brood wordt op dinsdag niet gebakken meneer. Oh jammer. Wat zal hij dan kiezen...
Eindelijk is het jouw beurt. Een grote onstabiele doos vol wankele romige kunstwerkjes wordt fier getoond. Goed zo mevrouw? Is mevrouw jarig vandaag? Ah, proficiat! Moet er een touwtje rond? Ja, ja, ja a.u.b.. Buiten hoor je aanhoudend boos getoeter. De garagepoort!!!!! Shi, shi, shi (fu..). 1000 maal sorry, meneer. Van pure ellende vergeet jij je 'dagelijks' brood mee te nemen.
Gezellige verjaardag tot nu toe!
De doos staat nu veilig en wel naast je op de passagiersstoel. Niet achtergelaten op het dak van de auto, zoals 2 jaar geleden. Daar dacht je toen pas enkele straten verder aan natuurlijk (nee, dat gebeurt niet alleen in de film, die film is gebaseerd op ware feiten!). Derde keer, goeie keer dus. Een tweede rit naar de bakker blijft je ditmaal gespaard.
Puffend en zwetend arriveer je op het werk, 20 minuten te laat. Iedereen staart je een seconde lang aan... Ah ja, (Oh nee) verjaardag! Dan wordt je overladen met gelukwensen en kussen van vriend én vijand, allemaal met dat grote gevaarte, gevaarlijk in de lucht balancerend. De helft van de traktatie ligt nu gegarandeerd op z'n kant. De baas die zegt : ah, weeral patekes, dat is niet goed voor onze lijn hoor (ik wist het!) en je ziet hem denken : weeral een langere koffiepauze vandaag, weeral zoveel minuten dat er niet wordt gepresteerd.
Inderdaad, je bent de vijfde al deze maand. Die mierzoete krengen komen zo langzamerhand je strot uit. Waarom doen we dat toch? Volgend jaar allemaal een glaasje Cava? (ééntje, want we moeten nog verder werken) Gewoon uit de koelkast te pakken en proost! Niks stress.
Da's pas een gelukkige verjaardag.
2.bVB
woensdag 2 oktober 2013
1, 2 of 3?
Hoe het er vroeger elders aan toeging, weet ik niet, maar bij ons in de familie werd er onder de volwassenen helemaal niet zo familiair en al zeker niet fysiek met elkaar omgegaan. Met andere woorden : geen schouderklopjes of omhelzingen, geen troostende knuffels, en kussen werd gereserveerd voor speciale gelegenheden zoals verjaardagen, huwelijken en geboortes.
Jammer misschien, maar wij wisten niet beter.
Mijn kinderen kregen wel een zoentje aan de schoolpoort. Maar toen ze groot genoeg waren om alleen te gaan, ook naar sportclub, muziekschool en vriendjes, werd dat bij al dat in- en uitgeloop al eens vaak vergeten.
Ik heb dit nooit echt als een gemis ervaren tot ik op een woensdagmiddag na schooltijd één van mijn tienerdochters, samen met een vriendin, tegen het lijf liep op de markt. Het meisje, duidelijk van zuiderse origine, gaf me bij de vrolijke begroeting prompt een kus. Iets wat wij, daar en dan, normaal gezien niet zouden doen. Mijn dochter en ik stonden er eerlijk gezegd een beetje beduusd bij en volgden na een kleine aarzeling dan maar haar voorbeeld. De vriendin had gelukkig niets in de gaten.
Een tweede ongemakkelijk voorval deed zich voor toen mijn schoonvader in het ziekenhuis belandde. Als we thuis bij elkaar op bezoek gaan, is het van 'Hey, hallo, alles goed...', geen handjes, geen kusjes. Maar nu stonden we daar naast dat bed. Een hand leek zo stijf en afstandelijk bij een zieke papa en kussen voelt toch ook een beetje raar aan als je dat anders nooit doet.
Na een onverhoeds bijeengeroepen gezinsraad kwamen we tot de vaststelling dat wij de enige familie van niet kussers bleken te zijn en dat we dat toch een beetje triest vonden. Dus, vanaf nu zouden we ons bij de meerderheid aansluiten en niet meer elkaars gezelschap vervoegen of verlaten zonder zoentjes. Een stevige pakkerd bij gelegenheid mocht voortaan ook. Zo gezegd, zo gedaan. Gezellig, het viel ons zelfs helemaal niet moeilijk. Probleem opgelost. Dachten wij...
Maar het ene was nog niet van de baan of het volgende diende zich aan.
Niet iedereen blijkt namelijk even gul en voor je het weet, blijf je de helft van de tijd gênant met je kin in de lucht hangen. Het werd onder vrienden en familie een veel besproken onderwerp. 1, 2 of 3? Op een gegeven ogenblik heb ik zelfs bij een feestje, om misverstanden te voorkomen, een briefje aan de voordeur gehangen met het opschrift 'Hier kust men driemaal of helemaal niet!'. Hilariteit alom, maar wel de vinger op de wonde.
Pas veel later kwam ik tot de bevinding dat de oplossing voor de hand ligt : één kusje en niet meer. Kan de ander voor schut staan!
Nu, anno 2013 doet zich een nieuw fenomeen voor. Vroeger bestond er over tenminste één ding absolute duidelijkheid : vrouwen kussen vrouwen en mannen, mannen alleen vrouwen, mannen krijgen een hand. Nu niet meer dus. Iets wat twintig jaar geleden ondenkbaar was : ook mannen, waarschijnlijk onder multiculturele invloeden, gaan elkaar begroeten met een kus. Maar niet iedereen en niet altijd natuurlijk, met of zonder bijbehorende knuffel of schouderklop....
Als vrouw, gelukkig niet mijn probleem!
2.bBV
Jammer misschien, maar wij wisten niet beter.
Mijn kinderen kregen wel een zoentje aan de schoolpoort. Maar toen ze groot genoeg waren om alleen te gaan, ook naar sportclub, muziekschool en vriendjes, werd dat bij al dat in- en uitgeloop al eens vaak vergeten.
Ik heb dit nooit echt als een gemis ervaren tot ik op een woensdagmiddag na schooltijd één van mijn tienerdochters, samen met een vriendin, tegen het lijf liep op de markt. Het meisje, duidelijk van zuiderse origine, gaf me bij de vrolijke begroeting prompt een kus. Iets wat wij, daar en dan, normaal gezien niet zouden doen. Mijn dochter en ik stonden er eerlijk gezegd een beetje beduusd bij en volgden na een kleine aarzeling dan maar haar voorbeeld. De vriendin had gelukkig niets in de gaten.
Een tweede ongemakkelijk voorval deed zich voor toen mijn schoonvader in het ziekenhuis belandde. Als we thuis bij elkaar op bezoek gaan, is het van 'Hey, hallo, alles goed...', geen handjes, geen kusjes. Maar nu stonden we daar naast dat bed. Een hand leek zo stijf en afstandelijk bij een zieke papa en kussen voelt toch ook een beetje raar aan als je dat anders nooit doet.
Na een onverhoeds bijeengeroepen gezinsraad kwamen we tot de vaststelling dat wij de enige familie van niet kussers bleken te zijn en dat we dat toch een beetje triest vonden. Dus, vanaf nu zouden we ons bij de meerderheid aansluiten en niet meer elkaars gezelschap vervoegen of verlaten zonder zoentjes. Een stevige pakkerd bij gelegenheid mocht voortaan ook. Zo gezegd, zo gedaan. Gezellig, het viel ons zelfs helemaal niet moeilijk. Probleem opgelost. Dachten wij...
Maar het ene was nog niet van de baan of het volgende diende zich aan.
Niet iedereen blijkt namelijk even gul en voor je het weet, blijf je de helft van de tijd gênant met je kin in de lucht hangen. Het werd onder vrienden en familie een veel besproken onderwerp. 1, 2 of 3? Op een gegeven ogenblik heb ik zelfs bij een feestje, om misverstanden te voorkomen, een briefje aan de voordeur gehangen met het opschrift 'Hier kust men driemaal of helemaal niet!'. Hilariteit alom, maar wel de vinger op de wonde.
Pas veel later kwam ik tot de bevinding dat de oplossing voor de hand ligt : één kusje en niet meer. Kan de ander voor schut staan!
Nu, anno 2013 doet zich een nieuw fenomeen voor. Vroeger bestond er over tenminste één ding absolute duidelijkheid : vrouwen kussen vrouwen en mannen, mannen alleen vrouwen, mannen krijgen een hand. Nu niet meer dus. Iets wat twintig jaar geleden ondenkbaar was : ook mannen, waarschijnlijk onder multiculturele invloeden, gaan elkaar begroeten met een kus. Maar niet iedereen en niet altijd natuurlijk, met of zonder bijbehorende knuffel of schouderklop....
Als vrouw, gelukkig niet mijn probleem!
2.bBV
zondag 8 september 2013
Koffie
Toegegeven, ik ben een gebruiker, het pure spul, dus zonder de suiker.
Of zoals VOF De Kunst het verder nog zo mooi uitdrukt : een keurig nette verslaving. Wij zeggen hier in Vlaanderen wel steevast foutief : een 'tas' in plaats van een kopje, maar voor de rest zou ik dat liedje helemaal zelf geschreven kunnen hebben. Troost voor iedereen wordt er ook gezongen. Inderdaad, het kan zo'n deugd doen je hart te luchten over een bakje van het zwarte vocht. Koffiekletsen heet dat dan. Heerlijk woord toch. Heel vroeger gebeurde dit bij een buurvrouw of een vriendin van de 'vrouwengilde' maar tegenwoordig heb je op alle hoeken van de straat, een Koffiebar.
Ja, zo heet dat nu. Weg dus ook met de tearooms waar de klemtoon eigenlijk lag op een Brusselse wafel of pannenkoek en niet op wat men erbij dronk. Dat was sowieso al zeker geen thee hier in België.
Ook al is dit dan een nieuw concept, de inrichting is dat zeker niet. Het meubilair is meestal een samenraapsel van de meest onooglijke oude rommel, verzameld op gelijknamige markten. Daar waar we dat 10 jaar geleden retro noemden heet het nu 'Vintage' (of in het Nederlands : goed gevonden).
Met de terminologie kreeg ook meteen het gemiddelde publiek een verjongingskuur van minstens enkele decennia. Al ben je zelf dan niet meer zo piep, het geeft toch een andere gevoel. We vinden het voorlopig nog gezelliger tussen de jeugd dan tussen de bloemkool- en hoefijzerkapsels.
Wat ook absoluut van de laatste generatie moet zijn is de koffiemachine. Waterketels, koffiemolens en sierlijk getuite koffiepotten worden alleen nog gedoogd als decoratie. Thuis kan een Senseo nog net, maar eigenlijk hoort in elke moderne keuken nu een (n')espressomachine. Het eerste vind ik wel handig maar bij het tweede trek ik de lijn. Voor sommige dingen mag (moet)het elders beter zijn dan thuis. Toegeven, aan George Clooney en John Malkovich valt moeilijk te weerstaan, maar geef mij voorlopig nog maar het gewone koffiezetapparaat voor het dagelijkse geslurp. Ik kan me trouwens levendig voorstellen dat degenen die op zaterdag in de lange rij staan aan te schuiven, in de 2 enige winkels in België, van het merk dat die sexy heren aanprijzen, om een voorraad wel héél dure 'cupkes' aan te schaffen, ook liever met hun benen ergens onder een vintage tafeltje zouden zitten. En ja, ik weet wel, je kan dat ook online bestellen, maar je moet toch kunnen proeven en kiezen. Niet makkelijk overigens, en bij elk aroma hoort dan nog eens een aangepast chocolaatje naar het schijnt. Pfffff! Hier pas ik voor. Ik laat mij graag eens goed bedienen in een van die nieuwsoortige koffiebars.
Door een echte Barista uiteraard. Nog een woord dat niet in moeders woordenboek stond. Als ik de kaart bekijk, verbaast het me niets dat we een beetje hulp van een echte professional best kunnen gebruiken. Durf niet meer gewoon een koffie te vragen want de daarop volgende vraag zal zeker zijn : ristretto, espresso, lungo, americano, doppio... Je partner heeft graag melk. Zelfde probleem : cappuccino met gestoomde melk (in een zwaantjesfiguur a.u.b.) of met slagroom, latte, latte macchiato....
Tot voor kort stelde dit probleem zich alleen op vakantie in Italië. Voor ik daar eindelijk wist wat te vragen om de koffie naar wens te krijgen was ik alweer op weg naar huis.
Nu heb je hier in België ook een kenner nodig om al deze termen feilloos te expliceren.
Een ding heeft hij (of zij) echter niet in de hand en dat is dat smaken verschillen. Zo komt het dat we met al dat koffiesnobbisme op het einde toch gewoon het etablissement kiezen waar 'wij' hem het lekkerst vinden.
We willen ten slotte troost en geen ergernis, weet je nog.
2.bVB
Of zoals VOF De Kunst het verder nog zo mooi uitdrukt : een keurig nette verslaving. Wij zeggen hier in Vlaanderen wel steevast foutief : een 'tas' in plaats van een kopje, maar voor de rest zou ik dat liedje helemaal zelf geschreven kunnen hebben. Troost voor iedereen wordt er ook gezongen. Inderdaad, het kan zo'n deugd doen je hart te luchten over een bakje van het zwarte vocht. Koffiekletsen heet dat dan. Heerlijk woord toch. Heel vroeger gebeurde dit bij een buurvrouw of een vriendin van de 'vrouwengilde' maar tegenwoordig heb je op alle hoeken van de straat, een Koffiebar.
Ja, zo heet dat nu. Weg dus ook met de tearooms waar de klemtoon eigenlijk lag op een Brusselse wafel of pannenkoek en niet op wat men erbij dronk. Dat was sowieso al zeker geen thee hier in België.
Ook al is dit dan een nieuw concept, de inrichting is dat zeker niet. Het meubilair is meestal een samenraapsel van de meest onooglijke oude rommel, verzameld op gelijknamige markten. Daar waar we dat 10 jaar geleden retro noemden heet het nu 'Vintage' (of in het Nederlands : goed gevonden).
Met de terminologie kreeg ook meteen het gemiddelde publiek een verjongingskuur van minstens enkele decennia. Al ben je zelf dan niet meer zo piep, het geeft toch een andere gevoel. We vinden het voorlopig nog gezelliger tussen de jeugd dan tussen de bloemkool- en hoefijzerkapsels.
Wat ook absoluut van de laatste generatie moet zijn is de koffiemachine. Waterketels, koffiemolens en sierlijk getuite koffiepotten worden alleen nog gedoogd als decoratie. Thuis kan een Senseo nog net, maar eigenlijk hoort in elke moderne keuken nu een (n')espressomachine. Het eerste vind ik wel handig maar bij het tweede trek ik de lijn. Voor sommige dingen mag (moet)het elders beter zijn dan thuis. Toegeven, aan George Clooney en John Malkovich valt moeilijk te weerstaan, maar geef mij voorlopig nog maar het gewone koffiezetapparaat voor het dagelijkse geslurp. Ik kan me trouwens levendig voorstellen dat degenen die op zaterdag in de lange rij staan aan te schuiven, in de 2 enige winkels in België, van het merk dat die sexy heren aanprijzen, om een voorraad wel héél dure 'cupkes' aan te schaffen, ook liever met hun benen ergens onder een vintage tafeltje zouden zitten. En ja, ik weet wel, je kan dat ook online bestellen, maar je moet toch kunnen proeven en kiezen. Niet makkelijk overigens, en bij elk aroma hoort dan nog eens een aangepast chocolaatje naar het schijnt. Pfffff! Hier pas ik voor. Ik laat mij graag eens goed bedienen in een van die nieuwsoortige koffiebars.
Door een echte Barista uiteraard. Nog een woord dat niet in moeders woordenboek stond. Als ik de kaart bekijk, verbaast het me niets dat we een beetje hulp van een echte professional best kunnen gebruiken. Durf niet meer gewoon een koffie te vragen want de daarop volgende vraag zal zeker zijn : ristretto, espresso, lungo, americano, doppio... Je partner heeft graag melk. Zelfde probleem : cappuccino met gestoomde melk (in een zwaantjesfiguur a.u.b.) of met slagroom, latte, latte macchiato....
Tot voor kort stelde dit probleem zich alleen op vakantie in Italië. Voor ik daar eindelijk wist wat te vragen om de koffie naar wens te krijgen was ik alweer op weg naar huis.
Nu heb je hier in België ook een kenner nodig om al deze termen feilloos te expliceren.
Een ding heeft hij (of zij) echter niet in de hand en dat is dat smaken verschillen. Zo komt het dat we met al dat koffiesnobbisme op het einde toch gewoon het etablissement kiezen waar 'wij' hem het lekkerst vinden.
We willen ten slotte troost en geen ergernis, weet je nog.
2.bVB
zondag 25 augustus 2013
Onbegrijpelijk
Reacties van mensen komen vaak onbegrijpelijk over.
Maar, zoals men zegt : begrip komt pas met de eigen ervaring.
Er zijn echter van die simpele, dagelijkse dingen waarbij mijn reactie een automatisme is, maar voor anderen blijkbaar helemaal niet.
Zo vind ik het een kwalijke gewoonte, niet te antwoorden op een rechtstreekse vraag. Dat begrijp ik dus nog steeds niet. Als je samen aan tafel zit bijvoorbeeld, geldt er geen uitvlucht van 'ik had het niet gehoord' of 'was dat tegen mij?'. Als ik een zin aan het einde omhoog hoor gaan, sta ik al paraat met een reactie, automatisch. Bij een vraag hoort nu eenmaal een antwoord!
Een ander automatisme voor mij is goedendag zeggen tegen de mensen die ik ken, en ook tegen die ik niet ken, maar mij de moeite van het groeten waard vinden. In tegenstelling tot velen, die wanneer je hun pad kruist, halsstarrig de lippen op elkaar blijven klemmen en geen enkele blijk van herkenning tonen, ook al kennen ze je zeker wél. Voor mij ook onbegrijpelijk en, ronduit vervelend.
In de rijtjeshuisstraat waar ik vroeger woonde, heerste een vrijwel unanieme onverschilligheid ten opzichte van de medebewoners. Op straat althans. Thuis ging iedere buur vroeg of laat wel eens over de tong, met als gevolg dat we gebruik moesten maken van zelf verzonnen bijnamen, want echte namen kenden we niet. Mijn man was daar heel inventief in.
Je had bijvoorbeeld die van 'De Schoolmeester', naar het beroep van meneer.
Onze naaste buur heette 'Het Aapje', een klein ventje met een uitgesproken hoge bovenlip.
Aan de andere kant woonden de 'Mollen'. Je gelooft het niet, maar dat was toen een jong gezin met een zoontje waar de rolluiken alleen even in het weekend werden opgetrokken om het gras te maaien en de heg te snoeien. Pure kindermishandeling, naar mijn gevoel. Meer dan eens heb ik op het punt gestaan om Kind en Gezin hierover in te lichten. Onbegrijpelijk!
Je had ook 'Agentschap Tas', de stoephanger en roddeltante van de straat.
De familie 'Pilaarbijters' waren trouwe kerkgangers, maar een goedendag moest je niet verwachten. Niet erg katholiek, naar onze mening.
Verder had je nog het gezin van 'De Coiffeuse'. Al lang geen kapster meer maar het uithangbord hing nog wel aan de gevel. Haar immer hoog opgestoken kapsel als voortdurende herinnering aan de vroegere professie. Welgeteld driemaal heeft zij ooit tegen mij gesproken, telkens om, met haar neus in de kinderwagen, het geslacht van mijn nieuwgeborene te weten te komen. Later, geen woord meer. Zelfs geen knikje. Tot jaren later, toen we al lang verhuisd waren naar een andere gemeente en ik Meneer en Mevrouw Coiffeuse op een onbewaakt ogenblik tegen het lijf liep. Ik zag haar denken : 'Tiens dat is die mevrouw met haar drie dochters die meer dan 10 jaar tegenover ons heeft gewoond'. Ze twijfelde duidelijk of ze al dan niet haar nieuwsgierigheid om te weten te komen wat er van ons geworden was, zou laten zegevieren. Toen heb ik me resoluut omgekeerd. Nu hoefde het voor mij ook niet meer.
Een andere bizar voorval gaat over Mevrouw van 'Den Duiker'. Hun auto had een bumpersticker van een diepzeeduiker, vandaar. Of dit iets met hun beroep of hobby te maken had hebben we nooit kunnen achterhalen. Zij keurden ons geen blik waardig, wat dus ontzettend lastig is als je elkaars pad dagelijks kruist. Zij hadden net als wij 3 kinderen waarvan de jongste een paar jaar ouder dan onze oudste. Wie schetst mijn verbazing toen ik de moeder op een doordeweekse dag op mijn stoep vond, toen ik niets vermoedend de deur opentrok. Voor ik van de verbazing was bekomen, duwde ze me een grote plastiek tas in de hand met de woorden 'voor je kinderen' en was opnieuw verdwenen. Bij nadere inspectie bleek de zak gevuld met kinderkleding, te klein voor haar kroost maar misschien nog bruikbaar door de mijne. Ik heb niet de kans gekregen haar ooit te bedanken. We bleven elkaar nochtans voor de voeten lopen maar haar ogen draaiden steeds even vastberaden de andere richting uit. Jammer toch, als je niet eens weet hoe (h)erkentelijkheid te ontvangen.
Andere mensen, andere automatismen.
Ervaring of niet, onbegrijpelijk!
2.bVB
Maar, zoals men zegt : begrip komt pas met de eigen ervaring.
Er zijn echter van die simpele, dagelijkse dingen waarbij mijn reactie een automatisme is, maar voor anderen blijkbaar helemaal niet.
Zo vind ik het een kwalijke gewoonte, niet te antwoorden op een rechtstreekse vraag. Dat begrijp ik dus nog steeds niet. Als je samen aan tafel zit bijvoorbeeld, geldt er geen uitvlucht van 'ik had het niet gehoord' of 'was dat tegen mij?'. Als ik een zin aan het einde omhoog hoor gaan, sta ik al paraat met een reactie, automatisch. Bij een vraag hoort nu eenmaal een antwoord!
Een ander automatisme voor mij is goedendag zeggen tegen de mensen die ik ken, en ook tegen die ik niet ken, maar mij de moeite van het groeten waard vinden. In tegenstelling tot velen, die wanneer je hun pad kruist, halsstarrig de lippen op elkaar blijven klemmen en geen enkele blijk van herkenning tonen, ook al kennen ze je zeker wél. Voor mij ook onbegrijpelijk en, ronduit vervelend.
In de rijtjeshuisstraat waar ik vroeger woonde, heerste een vrijwel unanieme onverschilligheid ten opzichte van de medebewoners. Op straat althans. Thuis ging iedere buur vroeg of laat wel eens over de tong, met als gevolg dat we gebruik moesten maken van zelf verzonnen bijnamen, want echte namen kenden we niet. Mijn man was daar heel inventief in.
Je had bijvoorbeeld die van 'De Schoolmeester', naar het beroep van meneer.
Onze naaste buur heette 'Het Aapje', een klein ventje met een uitgesproken hoge bovenlip.
Aan de andere kant woonden de 'Mollen'. Je gelooft het niet, maar dat was toen een jong gezin met een zoontje waar de rolluiken alleen even in het weekend werden opgetrokken om het gras te maaien en de heg te snoeien. Pure kindermishandeling, naar mijn gevoel. Meer dan eens heb ik op het punt gestaan om Kind en Gezin hierover in te lichten. Onbegrijpelijk!
Je had ook 'Agentschap Tas', de stoephanger en roddeltante van de straat.
De familie 'Pilaarbijters' waren trouwe kerkgangers, maar een goedendag moest je niet verwachten. Niet erg katholiek, naar onze mening.
Verder had je nog het gezin van 'De Coiffeuse'. Al lang geen kapster meer maar het uithangbord hing nog wel aan de gevel. Haar immer hoog opgestoken kapsel als voortdurende herinnering aan de vroegere professie. Welgeteld driemaal heeft zij ooit tegen mij gesproken, telkens om, met haar neus in de kinderwagen, het geslacht van mijn nieuwgeborene te weten te komen. Later, geen woord meer. Zelfs geen knikje. Tot jaren later, toen we al lang verhuisd waren naar een andere gemeente en ik Meneer en Mevrouw Coiffeuse op een onbewaakt ogenblik tegen het lijf liep. Ik zag haar denken : 'Tiens dat is die mevrouw met haar drie dochters die meer dan 10 jaar tegenover ons heeft gewoond'. Ze twijfelde duidelijk of ze al dan niet haar nieuwsgierigheid om te weten te komen wat er van ons geworden was, zou laten zegevieren. Toen heb ik me resoluut omgekeerd. Nu hoefde het voor mij ook niet meer.
Een andere bizar voorval gaat over Mevrouw van 'Den Duiker'. Hun auto had een bumpersticker van een diepzeeduiker, vandaar. Of dit iets met hun beroep of hobby te maken had hebben we nooit kunnen achterhalen. Zij keurden ons geen blik waardig, wat dus ontzettend lastig is als je elkaars pad dagelijks kruist. Zij hadden net als wij 3 kinderen waarvan de jongste een paar jaar ouder dan onze oudste. Wie schetst mijn verbazing toen ik de moeder op een doordeweekse dag op mijn stoep vond, toen ik niets vermoedend de deur opentrok. Voor ik van de verbazing was bekomen, duwde ze me een grote plastiek tas in de hand met de woorden 'voor je kinderen' en was opnieuw verdwenen. Bij nadere inspectie bleek de zak gevuld met kinderkleding, te klein voor haar kroost maar misschien nog bruikbaar door de mijne. Ik heb niet de kans gekregen haar ooit te bedanken. We bleven elkaar nochtans voor de voeten lopen maar haar ogen draaiden steeds even vastberaden de andere richting uit. Jammer toch, als je niet eens weet hoe (h)erkentelijkheid te ontvangen.
Andere mensen, andere automatismen.
Ervaring of niet, onbegrijpelijk!
2.bVB
woensdag 10 april 2013
Straatenquêtes
U kent dat wel : je loopt door een drukke winkelstraat en al van ver zie je enkele mensen, met een klembord in aanslag, die je zorgvuldig taxeren om te ontdekken of je tot hun doelgroep behoort. Wanneer dat niet het geval is, mag je rustig je weg vervolgen. Oef! Ik haat deze 'lastigvallers' en zeg dan ook per definitie nee op hun verzoek een paar minuten beslag te mogen leggen op mijn kostbare tijd, wanneer ik wel tot hun 'willekeurige' steekproef behoor. Ik begrijp het nut van zulke enquêtes niet. Wat is de relevantie van op een dergelijke manier verkregen informatie? Dus nee bedankt, sorry. Gelukkig blijven deze mensen altijd professioneel vriendelijk ook bij een njet.
Laatst deed de dame van dienst al een hoopvolle stap voorwaarts om me de pas af te snijden toen ze echter opmerkte : oh sorry, ik zoek dames tussen de 30 en de 40 en toen ik U zag naderen, vond ik U jong gekleed, dus.... maar nu zie ik dat U zeker ouder bent.
Ik dacht : leuk, ze schatten me jonger. Of neen, ik kleed me vrij jong, maar ze schatten me zéker ouder dan 40, maar liefst dan toch niet ouder dan ik in werkelijkheid ben.
Dus misschien toch geen compliment.
Ach, age is a state of mind en in mijn hoofd voel ik me nog steeds 20, maar dan met de 'wijsheid' van enkele decennia meer, mag ik hopen.
Ben ik trouwens toch weer even mooi ontsnapt.
2.bVB
Laatst deed de dame van dienst al een hoopvolle stap voorwaarts om me de pas af te snijden toen ze echter opmerkte : oh sorry, ik zoek dames tussen de 30 en de 40 en toen ik U zag naderen, vond ik U jong gekleed, dus.... maar nu zie ik dat U zeker ouder bent.
Ik dacht : leuk, ze schatten me jonger. Of neen, ik kleed me vrij jong, maar ze schatten me zéker ouder dan 40, maar liefst dan toch niet ouder dan ik in werkelijkheid ben.
Dus misschien toch geen compliment.
Ach, age is a state of mind en in mijn hoofd voel ik me nog steeds 20, maar dan met de 'wijsheid' van enkele decennia meer, mag ik hopen.
Ben ik trouwens toch weer even mooi ontsnapt.
2.bVB
vrijdag 25 januari 2013
De Klapdeur
U kent ze wel, de groepjes vriendinnen op café, gezellig keuvelend en lachend, even weg van huis, een paar gestolen uurtjes om hun hart te luchten over kroost, man, job, baas, schoonmoeder... De mannen in hetzelfde etablissement bekijken hen met argusogen. Je ziet ze denken : zo gaat het er dus aan toe als onze vrouwen alleen op pad zijn en ons thuis achterlaten met de kinderen. Ze lijken iets té vrolijk, zo zonder 'huisband' (zoals een oude lerares Frans hen eens noemde). Maar bedenk wel, heren, jullie zitten daar ook en, even weg van huis en haard doet ons evenveel deugd. Onder gelijkgestemde zielen worden er, mijns inziens, heel wat betaalde therapieën uitgespaard, zolang er niet té diep in het glas gekeken wordt uiteraard.
'De Maskes', waaronder ik, hebben ook zo'n maandelijkse sessie. We zijn dan wel niet meer zo meisjesachtig maar we hebben nog geen bloemkoolkapsels en de 'dameswinkels' lopen we nog steeds misprijzend voorbij. Enkel jaren geleden hadden we nog een excuus nodig, onder de vorm van bloemschikken of aerobics, waarna het dan geoorloofd was nog een uurtje te gaan napraten. Maar de cursus bloemschikken liep ten einde en aerobics is al lang passé maar die vierwekelijkse babbel willen we niet meer missen. Voor velen is de 'après' inderdaad minstens even leuk en belangrijk als de activiteit zelf. De kantines zitten er, gelukkig voor de clubkassen, vol van.
De locatie speelt dus echt een ondergeschikte rol, 't is 't gezelschap dat telt en liever desnoods naar een parochiehuis dan recht naar ons huis.
Zo stonden we ooit, op een avond laat, bij onze vaste stek voor een gesloten deur. Dan maar elders naartoe. Omdat we ons nu niet bepaald in het stadscentrum bevonden bleek dit moeilijker dan verwacht. Maar na de les recht naar huis? Vergeet het! 'De Klapdeur', een nooit eerder opgemerkt cafeetje, bleek het enige alternatief. Samen voelden we ons sterk en een beetje stout.
Eenmaal binnen leken we terecht te zijn gekomen ergens in de jaren 60 in het decor van 'De helaasheid der dingen'. Geen probleem, vrije tafeltjes genoeg, alleen een paar eenzame zielen aan de toog. Mannen die al lang geen familie of werk meer hadden om over te zagen en die alleen nog in clichés konden praten. Zo leek het althans. De waard zag met een brede, verbaasde glimlach zijn dagontvangst, in één klap van de deur, al verviervoudigen.
Eerst trokken we ons van de omgeving niets aan, maar we zaten wel echt in het absolute middelpunt van de belangstelling. En we werden gesoigneerd. De stille aanbidders wilden gerust betalen voor het schouwspel en we werden dan ook door hen om beurten getrakteerd al was dat helemaal onze bedoeling niet. Een memorabele avond... Vooral omdat bij ons vertrek bleek dat we alle, door de tooghangers betaalde, consumpties nog niet hadden opgesoupeerd en we tegoedbonnetjes mee naar huis kregen.
Bizar, maar heel slim van de kastelein. Er was voor betaald en hoe groot onze hilariteit ook, we keerden toch nooit terug.
2.bVB
'De Maskes', waaronder ik, hebben ook zo'n maandelijkse sessie. We zijn dan wel niet meer zo meisjesachtig maar we hebben nog geen bloemkoolkapsels en de 'dameswinkels' lopen we nog steeds misprijzend voorbij. Enkel jaren geleden hadden we nog een excuus nodig, onder de vorm van bloemschikken of aerobics, waarna het dan geoorloofd was nog een uurtje te gaan napraten. Maar de cursus bloemschikken liep ten einde en aerobics is al lang passé maar die vierwekelijkse babbel willen we niet meer missen. Voor velen is de 'après' inderdaad minstens even leuk en belangrijk als de activiteit zelf. De kantines zitten er, gelukkig voor de clubkassen, vol van.
De locatie speelt dus echt een ondergeschikte rol, 't is 't gezelschap dat telt en liever desnoods naar een parochiehuis dan recht naar ons huis.
Zo stonden we ooit, op een avond laat, bij onze vaste stek voor een gesloten deur. Dan maar elders naartoe. Omdat we ons nu niet bepaald in het stadscentrum bevonden bleek dit moeilijker dan verwacht. Maar na de les recht naar huis? Vergeet het! 'De Klapdeur', een nooit eerder opgemerkt cafeetje, bleek het enige alternatief. Samen voelden we ons sterk en een beetje stout.
Eenmaal binnen leken we terecht te zijn gekomen ergens in de jaren 60 in het decor van 'De helaasheid der dingen'. Geen probleem, vrije tafeltjes genoeg, alleen een paar eenzame zielen aan de toog. Mannen die al lang geen familie of werk meer hadden om over te zagen en die alleen nog in clichés konden praten. Zo leek het althans. De waard zag met een brede, verbaasde glimlach zijn dagontvangst, in één klap van de deur, al verviervoudigen.
Eerst trokken we ons van de omgeving niets aan, maar we zaten wel echt in het absolute middelpunt van de belangstelling. En we werden gesoigneerd. De stille aanbidders wilden gerust betalen voor het schouwspel en we werden dan ook door hen om beurten getrakteerd al was dat helemaal onze bedoeling niet. Een memorabele avond... Vooral omdat bij ons vertrek bleek dat we alle, door de tooghangers betaalde, consumpties nog niet hadden opgesoupeerd en we tegoedbonnetjes mee naar huis kregen.
Bizar, maar heel slim van de kastelein. Er was voor betaald en hoe groot onze hilariteit ook, we keerden toch nooit terug.
2.bVB
zondag 6 januari 2013
Opgepast voor de hond.
Toen we 15 jaar geleden bezig waren te zwichten voor de aanschaf van een hond, wou ik toch niet blind zijn voor de nadelen en vooràl geen keuze maken met het hart...Dus, nam ik in de bib heel verstandig het boek '1001 redenen om geen hond te nemen' van de plank. Er bleken inderdaad redenen te over om de balans naar de 'nee niet doen' kant te laten overhellen. Het probleem was dat ik het oftewel niet geloofde, grappig vond of, op z'n minst bagatelliseerde. Wat bedoelt was als een pseudo wetenschappelijke waarschuwing bleek te lezen als een ontspannende, grappige roman.
Dus de hond kwam er. Voor de kinderen was de verrassing compleet en hartverwarmend. Ja, één van de voordelen werd al op slag bewaarheid : huisdieren maken gelukkig(er). Wie wordt er niet vertederd door een puppy en lachende kinderen. Een goed begin. Het jonge ding was een handelbare leerling en de stukgebeten schoenen en 'ongelukjes' bleven tot het minimum beperkt. Als kersverse hondeneigenaars vonden we de eerste luidruchtige slobberpartij heel grappig. Luidop dromen voor een hond was iets waar we ook nog nooit van gehoord hadden, maar was al net zo vermakelijk.
Maar toen ons schattig hondje na een half jaar een uit de kluiten gewassen Golden Retriever was geworden, konden we (of in ieder geval ik, als huismoeder van dienst) toch ook niet langer om de nadelen heen.
Zoals, het alomtegenwoordige hondenhaar, ook al heb je pas gestofzuigd.
Of de verplichte dagelijkse wandelingen. Want af en toe even de benen strekken is zowel leuk als gezond maar wanneer het alle dagen moét en je ondertussen elke gevel, voortuin en brievenbus in je buurt van buiten kent is de pret op een koude, natte winteravond (en/of zondagmorgen) ver te zoeken. Het alternatief is een tuin met bruine hoopjes in het gazon. Te verwijderen voor elke maaibeurt, maar liefst elke dag. Ook geen leuke klus!
Geen sok, zakdoek, handdoek, onderbroek....kortom niets wat zacht aanvoelt, is nog veilig. Als je geluk hebt wordt het niet stukgebeten maar alleen geapporteerd. Anders is het met voedsel. Niets kan je nog onbeheerd achterlaten. Niet even de deur gaan openmaken of alle aperitiefhapjes zijn spoorloos verdwenen. Niet de tafel dekken en nog snel even naar het toilet gaan. Gegarandeerd geen kruimel brood of plakje beleg meer te bekennen. Iets gemorst? Geen probleem. Voor je het weet staat de hond naast je te likkebaarden en is de vloer al terug schoon.
Het aan de hond van Pavlov verwante gedrag kan eerlijk gezegd zowel een voordeel als een nadeel zijn. Slapende honden niet wakker maken blijkt in letterlijke zin zééér moeilijk. Je hoeft de koelkast maar open te trekken of je jas aan te doen en ja hoor, ze zijn present.
Zo kan ik dus nog wel even doorgaan, met de aan den lijve ondervonden '1001' nadelen, maar geef toe, je vindt het best grappig.
Natuurlijk zijn er ook de échte leuke, mooie en grappige momenten in het samenleven met een hond. Maar als ik daaraan zou beginnen wordt het waarschijnlijk al snel te pathetisch. Dit is enkel bedoeld als herinnering aan iets waar we met de nodige scepsis aan waren begonnen maar wat uiteindelijk zeker ook een verrijking bleek te zijn.
U snapt het al, na veertien en een half jaar : onze Zia is niet meer.
Deze column ben ik aan haar verplicht.
Ik was met andere woorden een gelukkig baasje. Maar juist daarom, nu even niet meer.
2.bVB
Dus de hond kwam er. Voor de kinderen was de verrassing compleet en hartverwarmend. Ja, één van de voordelen werd al op slag bewaarheid : huisdieren maken gelukkig(er). Wie wordt er niet vertederd door een puppy en lachende kinderen. Een goed begin. Het jonge ding was een handelbare leerling en de stukgebeten schoenen en 'ongelukjes' bleven tot het minimum beperkt. Als kersverse hondeneigenaars vonden we de eerste luidruchtige slobberpartij heel grappig. Luidop dromen voor een hond was iets waar we ook nog nooit van gehoord hadden, maar was al net zo vermakelijk.
Maar toen ons schattig hondje na een half jaar een uit de kluiten gewassen Golden Retriever was geworden, konden we (of in ieder geval ik, als huismoeder van dienst) toch ook niet langer om de nadelen heen.
Zoals, het alomtegenwoordige hondenhaar, ook al heb je pas gestofzuigd.
Of de verplichte dagelijkse wandelingen. Want af en toe even de benen strekken is zowel leuk als gezond maar wanneer het alle dagen moét en je ondertussen elke gevel, voortuin en brievenbus in je buurt van buiten kent is de pret op een koude, natte winteravond (en/of zondagmorgen) ver te zoeken. Het alternatief is een tuin met bruine hoopjes in het gazon. Te verwijderen voor elke maaibeurt, maar liefst elke dag. Ook geen leuke klus!
Geen sok, zakdoek, handdoek, onderbroek....kortom niets wat zacht aanvoelt, is nog veilig. Als je geluk hebt wordt het niet stukgebeten maar alleen geapporteerd. Anders is het met voedsel. Niets kan je nog onbeheerd achterlaten. Niet even de deur gaan openmaken of alle aperitiefhapjes zijn spoorloos verdwenen. Niet de tafel dekken en nog snel even naar het toilet gaan. Gegarandeerd geen kruimel brood of plakje beleg meer te bekennen. Iets gemorst? Geen probleem. Voor je het weet staat de hond naast je te likkebaarden en is de vloer al terug schoon.
Het aan de hond van Pavlov verwante gedrag kan eerlijk gezegd zowel een voordeel als een nadeel zijn. Slapende honden niet wakker maken blijkt in letterlijke zin zééér moeilijk. Je hoeft de koelkast maar open te trekken of je jas aan te doen en ja hoor, ze zijn present.
Zo kan ik dus nog wel even doorgaan, met de aan den lijve ondervonden '1001' nadelen, maar geef toe, je vindt het best grappig.
Natuurlijk zijn er ook de échte leuke, mooie en grappige momenten in het samenleven met een hond. Maar als ik daaraan zou beginnen wordt het waarschijnlijk al snel te pathetisch. Dit is enkel bedoeld als herinnering aan iets waar we met de nodige scepsis aan waren begonnen maar wat uiteindelijk zeker ook een verrijking bleek te zijn.
U snapt het al, na veertien en een half jaar : onze Zia is niet meer.
Deze column ben ik aan haar verplicht.
Ik was met andere woorden een gelukkig baasje. Maar juist daarom, nu even niet meer.
2.bVB
Abonneren op:
Posts (Atom)