Sam

Vorige week zondag, 22 april 2012, had ik opeens ontzettend de pest in : weer een vreselijk koude regendag.
Nu ben ik van nature echt wel een optimistisch persoontje en een maarts buitje of de spreekwoordelijke aprilse gril kan ik best verteren, maar zoals de weergoden ons dit voorjaar hebben beetgenomen, vind ik alles behalve grappig.
Begin maart was het na een wekenlange strenge winterkou opeens heerlijk lenteweer.  Niet alleen de tuinstoelen werden bovengehaald maar zelfs de parasol moest er aan te pas komen om al niet onmiddellijk te verbranden.  Tien dagen aan een stuk dachten we vertrokken te zijn voor een lange hete zomer.  De nieuwe felle modekleurtjes in de etalages deden dat gevoel alleen nog maar versterken. Dus de winterjassen en dikste truien verhuisden al naar de opbergdozen om plaats te maken voor leuke t-shirts en frisse zomerjurkjes, ook al beseften we ergens wel dat dit te mooi was om echt te blijven duren.
En ja, het zonnetje verdween maar niet alleen dat. Het klimaat nam opnieuw een bocht van 180°.  Nu is het dus al meer dan 4 weken (met uitzondering van gisteren en de dag daarvoor) somber, winderig, koud en nat met temperaturen rond de 10 à 11° en 's nachts zelfs tegen het vriespunt.  Je zou dus voor minder slecht gezind worden.  Een echte 'baaldag'!
We prezen ons wel gelukkig dat we vriendelijk bedankt hadden voor een weekendje fietsen met de familie. Altijd het positieve blijven zien hé.
Maar een beetje lichaamsbeweging na een weekje intensief kantoorwerk konden we wel gebruiken.  We besloten ons dus aan een fikse wandeling te wagen.  Nog maar goed en wel vertrokken, kregen we al een fikse plensbui over ons heen.  Het ideale moment om mijn mooie nieuwe regenscherm open te vouwen!  Een mens mag ook aan de minder leuke dingen in het leven proberen op een stijlvolle manier het hoofd te bieden,  toch?  We hebben zelfs een tijdje dicht bij elkaar geschuild onder een forse boom toen ook mijn modebewuste paraplu zich niet meer voldoende van zijn taak kon kwijten.  Maar, zoals het het aprilse klimaat betaamt, konden we na 5 minuten weeral droog verder.
Andere voetgangers kwamen we in dit hondenweer niet tegen, maar plotseling werden we staande gehouden door een volgepropt autootje met het raampje naar beneden. Overduidelijk blije gezichten : eindelijk een wandelaar gevonden waaraan ze de weg konden vragen. In dit tijdperk van GPS overkomt je dit niet vaak meer. Of we de Henrilei wisten zijn?  Met een lichte twijfel in de stem wees mijn echtgenoot hen in de, naar wij dachten, juiste richting.  Je vraagt je dan af waar die mensen precies naartoe willen : een bepaald restaurant, een gekende winkel... Een extra herkenningspunt is altijd geruststellend om er zeker van te zijn dat je het beide wel over dezelfde straat hebt.  Dus, voorovergebogen naar het met vijf personen volgestouwde wagentje, stelden we de prangende vraag.
Een vrolijke stem met duidelijk Hollands accent verkondigde fier : we zijn op zoek naar Sam Goris!
Ja, dat is natuurlijk ook een manier om een trieste zondagmiddag door te brengen : een internationale reis voor een bezoekje aan je idool.
Hij woont inderdaad in de Henrilei.  Hopelijk was hij thuis en niet te 'beroerd' om de deur te openen voor een handtekening en een foto als bewijs van hun geslaagde missie.  Die mensen hun dag daarmee goed makend.
De mijne kon al niet meer stuk!

2.bVB