De Klapdeur

U kent ze wel, de groepjes vriendinnen op café, gezellig keuvelend en lachend, even weg van huis, een paar gestolen uurtjes om hun hart te luchten over kroost, man, job, baas, schoonmoeder... De mannen in hetzelfde etablissement bekijken hen met argusogen.  Je ziet ze denken : zo gaat het er dus aan toe als onze vrouwen alleen op pad zijn en ons thuis achterlaten met de kinderen.  Ze lijken iets té vrolijk, zo zonder 'huisband' (zoals een oude lerares Frans hen eens noemde).  Maar bedenk wel, heren,  jullie zitten daar ook en, even weg van huis en haard doet ons evenveel deugd.  Onder gelijkgestemde zielen worden er, mijns inziens, heel wat betaalde therapieën uitgespaard, zolang er niet té diep in het glas gekeken wordt uiteraard.
'De Maskes', waaronder ik, hebben ook zo'n maandelijkse sessie. We zijn dan wel niet meer zo meisjesachtig maar we hebben nog geen bloemkoolkapsels en de 'dameswinkels' lopen we nog steeds misprijzend voorbij.  Enkel jaren geleden hadden we nog een excuus nodig, onder de vorm van bloemschikken of aerobics, waarna het dan geoorloofd was nog een uurtje te gaan napraten.  Maar de cursus bloemschikken liep ten einde en aerobics is al lang passé maar die vierwekelijkse babbel willen we niet meer missen.  Voor velen is de 'après' inderdaad minstens even leuk en belangrijk als de activiteit zelf.  De kantines zitten er, gelukkig voor de clubkassen, vol van.
De locatie speelt dus echt een ondergeschikte rol, 't is 't gezelschap dat telt en liever desnoods naar een parochiehuis dan recht naar ons huis. 
Zo stonden we ooit, op een avond laat, bij onze vaste stek voor een gesloten deur.  Dan maar elders naartoe.  Omdat we ons nu niet bepaald in het stadscentrum bevonden bleek dit moeilijker dan verwacht.  Maar na de les recht naar huis?  Vergeet het!  'De Klapdeur', een nooit eerder opgemerkt cafeetje, bleek het enige alternatief.  Samen voelden we ons sterk en een beetje stout. 
Eenmaal binnen leken we terecht te zijn gekomen ergens in de jaren 60 in het decor van 'De helaasheid der dingen'.  Geen probleem, vrije tafeltjes genoeg, alleen een paar eenzame zielen aan de toog.  Mannen die al lang geen familie of werk meer hadden om over te zagen en die alleen nog in clichés konden praten.  Zo leek het althans.  De waard zag met een brede, verbaasde glimlach zijn dagontvangst, in één klap van de deur, al verviervoudigen. 
Eerst trokken we ons van de omgeving niets aan, maar we zaten wel echt in het absolute middelpunt van de belangstelling.  En we werden gesoigneerd.  De stille aanbidders wilden gerust betalen voor het schouwspel en we werden dan ook door hen om beurten getrakteerd al was dat helemaal onze bedoeling niet.  Een memorabele avond... Vooral omdat bij ons vertrek bleek dat we alle, door de tooghangers betaalde, consumpties nog niet hadden opgesoupeerd en we tegoedbonnetjes mee naar huis kregen.
Bizar, maar heel slim van de kastelein. Er was voor betaald en hoe groot onze hilariteit ook, we keerden toch nooit terug.


2.bVB