1, 2 of 3?

Hoe het er vroeger elders aan toeging, weet ik niet, maar bij ons in de familie werd er onder de volwassenen helemaal niet zo familiair en al zeker niet fysiek met elkaar omgegaan. Met andere woorden : geen schouderklopjes of omhelzingen, geen troostende knuffels, en kussen werd gereserveerd voor speciale gelegenheden zoals verjaardagen, huwelijken en geboortes.
Jammer misschien, maar wij wisten niet beter.
Mijn kinderen kregen wel een zoentje aan de schoolpoort. Maar toen ze groot genoeg waren om alleen te gaan, ook naar sportclub, muziekschool en vriendjes, werd dat bij al dat in- en uitgeloop al eens vaak vergeten.
Ik heb dit nooit echt als een gemis ervaren tot ik op een woensdagmiddag na schooltijd één van mijn tienerdochters, samen met een vriendin, tegen het lijf liep op de markt. Het meisje, duidelijk van zuiderse origine, gaf me bij de vrolijke begroeting prompt een kus. Iets wat wij, daar en dan, normaal gezien niet zouden doen. Mijn dochter en ik stonden er eerlijk gezegd een beetje beduusd bij en volgden na een kleine aarzeling dan maar haar voorbeeld. De vriendin had gelukkig niets in de gaten.
Een tweede ongemakkelijk voorval deed zich voor toen mijn schoonvader in het ziekenhuis belandde. Als we thuis bij elkaar op bezoek gaan, is het van 'Hey, hallo, alles goed...', geen handjes, geen kusjes. Maar nu stonden we daar naast dat bed. Een hand leek zo stijf en afstandelijk bij een zieke papa en kussen voelt toch ook een beetje raar aan als je dat anders nooit doet.
Na een onverhoeds bijeengeroepen gezinsraad kwamen we tot de vaststelling dat wij de enige familie van niet kussers bleken te zijn en dat we dat toch een beetje triest vonden. Dus, vanaf nu zouden we ons bij de meerderheid aansluiten en niet meer elkaars gezelschap vervoegen of verlaten zonder zoentjes. Een stevige pakkerd bij gelegenheid mocht voortaan ook. Zo gezegd, zo gedaan. Gezellig, het viel ons zelfs helemaal niet moeilijk. Probleem opgelost. Dachten wij...
Maar het ene was nog niet van de baan of het volgende diende zich aan.
Niet iedereen blijkt namelijk even gul en voor je het weet, blijf je de helft van de tijd gênant met je kin in de lucht hangen. Het werd onder vrienden en familie een veel besproken onderwerp. 1, 2 of 3? Op een gegeven ogenblik heb ik zelfs bij een feestje, om misverstanden te voorkomen, een briefje aan de voordeur gehangen met het opschrift 'Hier kust men driemaal of helemaal niet!'.  Hilariteit alom, maar wel de vinger op de wonde.
Pas veel later kwam ik tot de bevinding dat de oplossing voor de hand ligt : één kusje en niet meer. Kan de ander voor schut staan!
Nu, anno 2013 doet zich een nieuw fenomeen voor. Vroeger bestond er over tenminste één ding absolute duidelijkheid : vrouwen kussen vrouwen en mannen, mannen alleen vrouwen, mannen krijgen een hand. Nu niet meer dus. Iets wat twintig jaar geleden ondenkbaar was : ook mannen, waarschijnlijk onder multiculturele invloeden, gaan elkaar begroeten met een kus. Maar niet iedereen en niet altijd natuurlijk, met of zonder bijbehorende knuffel of schouderklop....

Als vrouw, gelukkig niet mijn probleem!


2.bBV