Laatst las ik in een tijdschrift, onder de rubriek 'mijn verhaal', de brief van een 36-jarige vrouw over de dood van haar beste vriendin. Hoe erg ze het vond de dagelijkse babbeltjes aan de schoolpoort te moeten missen, de 'koffieklets' op woensdagnamiddag wanneer de kinderen samen speelden, het uitwisselen van alle wel en wee, de gezamenlijke uitstapjes...
Voor mij is dit zo pijnlijk herkenbaar. Ook ik, had zo'n vriendin, jaren geleden.
Zij had net als ik drie kinderen en ook van dezelfde leeftijd. We woonden in dezelfde straat en de kinderen gingen naar dezelfde school. Ook de papa's konden het uitstekend met elkaar vinden. We deden regelmatig samen uitstapjes naar speel- en dierentuinen waarna we dan eens bij de ene en de volgende keer bij de ander gezellig samen gingen eten. In de vakanties hadden we zelfs een vaste namiddag in de week om bij elkaar te gaan 'buurten'. Leuk voor ons en de kinderen . Af en toe gingen we ook samen winkelen, zonder de kinderen. Dan konden de papa's eens bijkletsen tijdens het babysitten. Kortom : iedereen prees zich gelukkig met elkaars gezelschap en vriendschap. In onze ogen kon dit niet meer stuk, we waren echte soulmates.
Maar dat is ondertussen meer dan 15 jaar geleden.
Het verschil met de vrouw uit het artikel is dat mijn vriendin nog leeft. We zien elkaar alleen niet meer.
In die tijd werd ons rijtjeshuis in de gemeenschappelijke straat te klein voor ons gezin met drie opgroeiende kinderen en mijn man zijn uitbreidende boekhoudkantoor.
We kochten een lapje grond slechts 2 km verderop en bouwden daarop een meer geschikte praktijkwoning met eindelijk plaats voor een wachtruimte, archief...en, oef, een garage voor oa de fietsen. Ze waren blij voor ons en kwamen met veel plezier helpen met de verhuis. Ze stuurden nog een aangrijpend kaartje om ons te feliciteren met de nieuwe woonst : uit de straat mocht zeken niet betekenen uit het hart...maar dat deed het dus wel.
Er volgden nog een paar moeizaam gemaakte afspraakjes om samen iets te ondernemen en één keer zijn ze nog op bezoek geweest. Daarna stierf onze hechte band een wonderlijke dood.
Hem zagen we nog een paar keer per jaar als mijn man nood had aan zijn computerexpertise of als hij ons nodig had om zijn belastingaangifte in te vullen. In het begin was het gewoon leuk elkaar nog eens terug te zien. Hij gaf ons altijd het gevoel : terug van nooit weggeweest te zijn. En telkens zei hij dat we nog maar eens moesten afkomen. Hij ging zijn vrouw laten bellen want zij regelde de agenda van de vrije tijd.
Nooit hoorden we iets van haar en elke keer werd de confrontatie met hem daardoor een beetje pijnlijker. Tot we gewoon op de man af vroegen of we iets misdaan hadden of onbewust iets hadden gezegd wat hen had gekwetst. Hij bleef volhouden dat er geen vuiltje aan de lucht was, maar nog kwam er geen telefoontje. En wij durfden tenslotte ook niet meer te bellen.
Regelmatig denken we nog aan hen, met spijt en weemoed.
Het voelt aan als een echt verlies.
Het waarom zullen we nooit weten.
Niets is voor altijd. Het blijft een moeilijk te verteren levensles.
2.bVB
Geen opmerkingen:
Een reactie posten