Spar

Ik weet niet hoe dat bij U zit, maar elk jaar heb ik er moeite mee om na Driekoningen de kerstboom, die er best nog fris uitziet, al direct af te schrijven en dus mee te geven met de mannen van de plaatselijke reinigingsdienst.
Niet dat hij elk jaar even monter de feestdagen overleeft, maar het gebeurt. Het minuscule zilversparretje, onze allereerste van meer dan 30 jaar geleden, bijvoorbeeld, staat nu als volwaardige, mooi geproportioneerde reus, van om en bij de 20 meter, te pronken in de tuin.
Anderen kunnen niet snel genoeg de deur uit, want eens de naalduitval begint, volgt alleen maar ergernis en de angst of hij alsnog op een treffelijke manier het einde van de eindejaarsperiode zal bereiken. Eén jaar heb ik zelfs van pure ellende alle ballen en slingers naar een opvolger verhuisd. Het eerste exemplaar haalde amper tweede Kerstdag. Ik dus met mijn grieven naar de plaatselijke tuinder waar ik hem had aangeschaft. De vrede op aarde indachtig, zoals het past in die tijd van het jaar, maakte ik op een rustige manier mijn ongenoegen kenbaar. Gelukkig had hij nog een paar weesjes staan die hij toch, zelfs aan de straatstenen, niet meer kwijt kon, zodat het voor hem ook niet moeilijk was om de, in mijn ogen, lopende garantie na te leven. Ik dus terug naar huis met de, door niemand uitverkoren vervanger. Ik kan U echter verzekeren, dat wat 2 weken geleden een leuk jaarlijks klusje was, met name het optuigen van de kerstboom, nu eerder een zwaar karwei leek met een sowieso abominabel resultaat.
Maar dit jaar heb ik dus weer de maand januari, waarin je elke week de kans krijgt je boom met het huisvuil mee te geven, laten passeren. Hij staat nu, zonder decoratie uiteraard, op het terras in de hoop dat hij in de lente zal uitbotten en ook nog eens de (laat ons hopen droge) zomer zal overleven. Planten in de tuin is sinds lang geen optie meer. We willen het Zwarte Woud niet uitbreiden! Maar als ik hem in december terug kan binnenhalen kan ik zo toch een beetje mijn geweten sussen over de vasthoudende gewoonte nog steeds een levende spar te verkiezen. Overleeft hij de seizoenen niet, dan moeten we in de zomer dus aan de slag met bijl en zaag om hem in de gft-bak te krijgen, want het alternatieve scenario van enkele jaren geleden doet mij, als milieubewuste sorterende ziel, nog altijd een beetje pijn. Toen trok ik in augustus mijn stoute schoenen aan om een beroep te doen op de welwillendheid van de mannen van het groenafval om een huisvrouw alsnog van haar gestorven kerstboom te verlossen. Met de nieuwjaarsfooi nog in het geheugen gingen ze inderdaad zeer hulpvaardig mee naar achter. Zonder enige moeite tilden ze de 3 meter hoge boom, mét grote plastiek kuip en al, op en droegen hem gezwind naar de straat en hun ongeduldig wachtende collega-chauffeur. Alles werd met één gecoördineerde beweging in de container gezwierd. 'Zo sè madammmeke daar zède weeral vanaf!' Voor ik nog iets kon zeggen, stonden ze alweer op het achtertrapje en trok de wagen op, mij beduusd achterlatend.  Voor iemand als ik die elk gebruikt theezakje als een afval dilemma beschouwt (alles bij het gft of  restafval, of, zakje, papieren trekkertje en metalen nietje allemaal apart?), was dat een schokkende overtreding, dus dat nooit meer.
Dit kan je natuurlijk allemaal vermijden als je voor eens en voor altijd een kunstboom aanschaft. Mooier is het zeker niet, of moet ik juist zeggen : te mooi! En milieuvriendelijker, dat valt nog te betwijfelen.
Je moet dat ding ook de rest van het jaar een plaatsje geven en onder andere daar wringt bij ons ook het schoentje want zonder kelder of zolder is dat niet zo evident. Op het terras kan hij al zeker niet. Volgens mij hebben trouwens meer mensen dit probleem want, ik zweer het, ik kan zo 3 huizen in de buurt aanwijzen waar de woonkamer er sinds 25 december nu nog precies hetzelfde uitziet.
Neen, dank U wel, we zullen onze echte dit jaar nog wel eens vertroetelen zodat hij tegen Kerst weer binnen kan.

2.bVB